Καλοκαιρινή επίκληση

Πόσο μεγάλη ανάγκη έχω για κάτι ωραίο. Για κάτι που να με κάνει να ηρεμήσω, να σταματήσω αυτό το συνεχές μπλα μπλα στο νου μου. Να σταματήσω για λίγη ώρα να ανησυχώ, να απελπίζομαι, να καταθλίβομαι, να στρεσάρομαι. Πόσο μου έχει λείψει λίγη ανεμελιά! Ναι, αυτή που με κάνει να χαμογελάω σα βλάκας χωρίς λόγο, αυτή που με κάνει να λιώνω από ευχαρίστηση, αυτή που με κάνει να νοιώθω ελεύθερη και μου δίνει φτερά στα πόδια...

Πόσο μου έχει λείψει αυτή η μυρωδιά του αγνού, του παιδικού, αυτού που κάποτε με καθόριζε. Αυτής της πρωτογενούς αθωότητας, με τα μάτια της οποίας βλέπουμε τον κόσμο χρωματιστό.  Αυτή η αίσθηση ελευθερίας που αισθανόμουν κάθε φορά που με φορτωμένο το αυτοκίνητο ξεκινούσα για μια κοντινή βόλτα, για ένα μπάνιο, για ένα νησί, για μια παραλία. Αυτό το απόλυτο συναίσθημα ευγνωμοσύνης προς το σύμπαν για όλες τις φορές που μου πρόσφερε τη συντροφιά των φίλων, τις ανάσες, τα τραγούδια, τις μουσικές, τα γέλια…

Πόσο μου έχει λείψει να μπορώ να πάω μια βόλτα χωρίς να σκεφτώ την πραγματικότητα. Να αφοσιωθώ στο σκοπό μου και για λίγες ώρες/μέρες να ξεχαστώ, να βυθιστώ στην πραγματικότητα της στιγμής, στη βουτιά στο γαλάζιο, στη μυρωδιά του αντηλιακού, στο κάψιμο του ήλιου, στη μαγεία του πράσινου, ή τη σκληράδα του βράχου ακριβώς στο σημείο που σμίγει με το γαλάζιο της θάλασσας. Να χωθώ μέσα σε έναν ωκεανό από φωνές τζιτζικιών την ώρα που σουρουπώνει και το δροσερό αεράκι διώχνει τον πρωινό λίβα. Να ακούσω την ησυχία της νύχτας κάτω από τα δισεκατομμύρια αστέρια σε μια παραλία δροσερή. Να μαζέψω γυαλιστερά κοχύλια από τον αφρό της θάλασσας. Να ιδρώσω στήνοντας τη σκηνή μου κάτω από το φύλλωμα του δέντρου, να ξαπλώσω στη ζεστή άμμο και να κοιτάζω τον ήλιο μέσα από τα χρωματιστά γυαλιά μου.

Πόση ανάγκη έχω να δω το πράσινο να σμίγει με το μπλέ. Πόση ανάγκη έχω να δω το χρυσαφί να γίνεται πορφυρό και να χάνεται στο βάθος του σύμπαντος. Πόση ανάγκη έχω να νιώσω τη φασαρία να γίνεται γαλήνη, να δω πάλι, αλλά με άλλα μάτια, αυτό το πρωινό φως που κάποτε έμπαινε από τις κουρτίνες του δωματίου μου για να με γεμίζει χαρά και να μου δώσει δύναμη για την καινούργια μέρα που ξεκινούσε.

Πόση ανάγκη έχω τελικά να μη ελπίζω σε τίποτα, παρά μόνο σε αυτήν εδώ τη μικρούλα στιγμή…