Μίσος παντού!

Πάνε μόνο 3 μέρες από τότε που έλαβα ένα μήνυμα με το περιβόητο βίντεο του αστυνομικού που καιγόταν με τον τίτλο : "Τον λυπηθήκατε; Κακώς…"

  

Βλέποντας αυτό το βίντεο, η αλήθεια είναι πως εγώ λυπήθηκα και μάλιστα όχι μόνο για τον αστυνομικό.

Τον αστυνομικό τον λυπήθηκα γιατί ποιος ξέρει ποιος σκοτεινός δαίμονας, ποια θολούρα στο νου του έδωσε την εντολή να μπει με μεγάλη ταχύτητα στην πλατεία και να παρασύρει όποιον βρήκε μπροστά του.

Λυπήθηκα, γιατί δεν ξέρω ποιο καθήκον υπαγορεύει σε έναν άνθρωπο να προβεί σε μία τέτοια πράξη βίας, εναντίον των συνανθρώπων του οι οποίοι εκείνη τη στιγμή έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν από τα χιλιάδες χημικά που τους πετούσαν οι συνάδελφοί του.

Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο προϊστάμενος αστυνομικός που μπορεί να έδωσε τέτοια εντολή.

Δεν ξέρω καν αν είχε τέτοια εντολή.

Το μόνο που καταλαβαίνω, είναι ότι μέσα του είχε πολύ μίσος και γιαυτό λυπάμαι ακόμα περισσότερο.

Μίσος γιατί ίσως κατά βάθος πονάει που τον υποχρεώνουν να χτυπάει κόσμο ενώ δεν θέλει, μίσος για τον εαυτό του που δεν έχει περισσότερη δύναμη να αντισταθεί στη βία, μίσος για τη στολή που φοράει και που τον αναγκάζει να συμπεριφέρεται σαν βάρβαρος, μίσος γιατί είχε άλλα όνειρα στη ζωή αλλά κατέληξε να είναι αστυνομικός άρα δαχτυλοδεικτούμενος, μίσος γιατί άλλο νόμιζε πως ήταν το να είναι αστυνομικός, μίσος γιατί συνειδητοποίησε πως του αρέσει να σκοτώνει…

Ποιος ξέρει τι μπορεί να σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή. Ίσως ούτε καν ο ίδιος πια να μη θυμάται…

Στο δικό μου μυαλό, αστυνομικός σημαίνει να είναι κανείς έντιμος και σοβαρός. Σημαίνει να τον σέβονται και όχι να τον φοβούνται. Σημαίνει αυτόν που είναι εκεί για το συνάνθρωπο. Αυτόν που διακινδυνεύει τη ζωή του για να γλιτώσει τον κόσμο από τους παραστρατημένους, από αυτούς που γοητεύονται από τη διαστρέβλωση της βίας και του μίσους. Αυτόν που καθήκον του έχει την τήρηση του νόμου….

Στο δικό του το μυαλό ίσως να ήταν οι ίδιες σκέψεις. Ίσως πάλι και όχι…το μίσος είναι ανελέητο συναίσθημα.

Λυπήθηκα για τον διαδηλωτή που παρασύρθηκε από το μηχανάκι, γιατί είναι πολύ βάρβαρο και επώδυνο για κάποιον να περνάει το σοκ του θανάτου, έστω και αν τελικά τη γλιτώνει και μάλιστα περπατώντας όπως σε αυτή την περίπτωση.

Λυπήθηκα αφάνταστα τον εικονολήπτη του βίντεο, ο οποίος βγαίνει εκτός εαυτού ουρλιάζοντας από το φόβο του «σκοτώστε τον» (τον αστυνομικό). Πέφτει και αυτός στην παγίδα του μίσους που γεννάται από το μίσος που εκπέμπει ο αστυνομικός. Η φωνή του ακούγεται καθαρή και αποφασισμένη. Αν μπορούσε, αν είχε το κουράγιο θα τον είχε σκοτώσει ο ίδιος. Δεν είχε το κουράγιο. Με τις κραυγές μίσους του, παρακινούσε άλλους να το κάνουν. Να μπουν και αυτοί στην ίδια κατάσταση με εκείνον. Πονούσε, φοβόταν, ήταν πανικοβλημένος και ρουφούσε χημικά. «Σκοτώστε τον» βροντοφώναζε και έτρεχε να φύγει. Σε κάποια στιγμή η φωνή του ακούγεται πάλι « όλα στο Internet θα τα βγάλω, να τα δουν όλοι».

Να δουν όλο αυτό το μίσος, όλο αυτό τον πόνο που απλωνόταν πάνω από την πλατεία. Να δουν ανθρώπους να προσπαθούν να σκοτώσουν άλλους ανθρώπους, να δουν ανθρώπους να πνίγονται από τα δηλητήρια, να δουν το μίσος παντού. 

Λυπήθηκα πάρα πολύ και τον άντρα εκείνον που πέταξε τη μολότοφ στον αστυνομικό. Τι σημάδι κι αυτό!

Αυτόν που ήταν έτοιμος και σε θέση μάχης να σκοτώσει, να κάψει, να καταστρέψει. Τα πάντα έγιναν μέσα σε 15 δευτερόλεπτα το πολύ.

Το μίσος του είναι τέτοιο, που σε κλάσματα δευτερολέπτου έχει ετοιμάσει, ανάψει, και σημαδέψει το κεφάλι του αστυνομικού. Πόσο μίσος! Πόσος πόνος!

Σκέφτομαι τι μπορεί να σκεφτόταν εκείνος αυτή τη στιγμή που κρυμμένος ανάμεσα στο πλήθος έγινε ο ήρωας. Ίσως σκεφτόταν πως επιτέλους ήρθε η ώρα του να δηλώσει στο σύστημα που τον απορρίπτει καθημερινά πόσο ικανός για τα πάντα είναι.

Ίσως θέλει να αποδείξει στον εαυτό του πως είναι αρκετά ικανός και πως το σύστημα κάνει πολύ κακώς που τον απορρίπτει.

Ίσως σκέφτεται πως δεν έχει πια τίποτα να χάσει αφού έχει χάσει την ελπίδα του. Ίσως απλά του αρέσει να καταστρέφει. Το μίσος οπλίζει το χέρι πολύ εύκολα…

Χθες το βράδυ και αφού είχα περάσει το σοκ με αυτό το βίντεο, ήρθε η είδηση του θανάτου των δύο νεαρών αστυνομικών για να με αποτελειώσει.

Για μένα προσωπικά, δεν τίθεται καν θέμα αν αυτοί οι δύο ήταν ή δεν ήταν καταστολείς, τι ήταν, αν ήταν καλά παιδιά, κακά παιδιά, αν γουστάραν να τρομοκρατούν τον κόσμο κάνοντας βόλτα με τις μηχανές τους επιδεικνύοντας τα όπλα τους. Απλά δεν με ενδιαφέρει.

 Έκλαψα, όπως έκλαψα όταν σκοτώθηκε ο Αλέξης, γιατί αυτά τα δύο αγόρια ήταν 23 ετών. Παιδιά ακόμα….δεν μπορώ καν να φανταστώ, ούτε στην πιο τρελή μου φαντασία, πως μπορεί να αισθάνονται οι μανούλες τους σήμερα. Ή οι φίλοι τους, ή τα κορίτσια τους…

Παιδάκια. Είχαν την ίδια ηλικία με τη μικρή μου αδελφή. Τη φωνάζουμε μωρό…Κι αυτά μωρά ήταν. Και μάλιστα εργαζόμενα σε μια επικίνδυνη δουλειά. Το ήξεραν, προφανώς και το είχαν διαλέξει….

Τους είπαν να πάνε να καταδιώξουν τους κλέφτες. Αυτό πρέπει να κάνουν οι αστυνομικοί….

Αυτό έκαναν κι αυτοί. Ότι τους διέταξαν οι ανώτεροί τους. Αυτοί που κάνουν τους σχεδιασμούς, που προσλαμβάνουν ανθρώπους στην Ελληνική Αστυνομία, που καταρτίζουν τα σχέδια δράσης, που ορίζουν ποιος είναι ικανός για την κάθε δουλειά, που εκπαιδεύουν αυτούς που γυρνάνε στους δρόμους με τα όπλα στις θήκες ή έξω από αυτές. Αυτούς που ορίζουν το ήθος των αστυνομικών…

Δεν ξέρω αν αυτά τα παιδιά γνώριζαν ή αν κατάλαβαν, πως δυστυχώς οι κακοποιοί ήταν πιο έμπειροι από αυτούς στη χρήση των φονικών όπλων. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποίησαν ή αν υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους, ή αν πρόλαβαν να καταλάβουν κάτι, πριν οι 100 σφαίρες πάνε καταπάνω τους.

Δε μπορώ καν να φανταστώ πόσο φόβο μπορεί να ένιωσαν εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πριν τον τραγικό θάνατο….

Αυτό που ξέρω είναι πως όλοι τους ήταν άνθρωποι. Με σάρκα και οστά. Με συναισθήματα : αγάπη, πόνο, χαρά, φόβο, δυστυχία, αλαζονεία, μίσος….άνθρωποι. Που οι κύκλοι των ζωών τους, ενώθηκαν από το μίσος.

Από αυτό το συναίσθημα που προέρχεται από το φόβο. Το φόβο για τη ζωή, για το μέλλον. Το φόβο για την ύπαρξή μας, για τη δύναμη μας…

Και μετά, ήρθαν τα σχόλια των επαναστατών του πληκτρολογίου. Διάβασα κορίτσια να μιλούν με λέξεις γεμάτες μίσος, να μιλούν για πόλεμο ανάμεσα στους «ανθρώπους» και στους «μπάτσους».

Διάβασα να λένε πως θα πάει χαμένο το αίμα που θα προσφέρουν οι εθελοντές στον αστυνομικό που το έχει ανάγκη.

Αλήθεια, πόσο εύκολα χρησιμοποιούμε τη λέξη «πόλεμος»!

Άραγε πόσο εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τις συνέπειες ενός πολέμου; Πως θα αισθανθούμε άραγε αν ποτέ έρθει η ώρα μας να πολεμήσουμε;  

Εύχομαι ποτέ να μη μας τύχει να βιώσουμε τη φρίκη του πολέμου, του πραγματικού,  αυτού με τα θύματα κι από τις δύο πλευρές. Αυτού που δε γνωρίζει από ηλικίες και φύλα. Αυτού που καταστρέφει περισσότερες ζωές από αυτές που φτιάχνει. Αυτού που στην ουσία δεν τελειώνει ποτέ…

Γιατί δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως οι γενιές μας είναι έτοιμες να πολεμήσουν.

Δεν ξέρω αν θα φτιάξουν τα πράγματα στη χώρα μας.

Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να φτιάξουν τα πράγματα μέσα μας.

Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να δημιουργηθεί ξανά ελπίδα εδώ.

Μόνο αν αλλάξουμε ματιά.

Μόνο αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους φόβους μας, τους πόνους μας, τις απογοητεύσεις μας, τις χαρές και τις λύπες μας και όχι καταχωνιάζοντας τα πάντα στα κατάβαθα της καρδιάς μας θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε από μέσα μας αυτή την κατάθλιψη που μας κάνει να ψάχνουμε την εφήμερη απόλαυση σε όλα τα ανούσια.

Πρέπει επιτέλους να πάρουμε τη σκληρή απόφαση ότι η ζωή είναι ωραία μα σκληρή και χρειάζεται πολλή δουλειά για να κατανοήσουμε το πραγματικό νόημα της και να βρούμε επιτέλους την πολυπόθητη ευτυχία.