Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Αγανακτισμένοι 2 : Όλοι μαζί ξυπνάμε!


Φωτό: Το Μαναβάκι

Κόρινθος, κεντρική πλατεία. Τα βράδια μαζευόμαστε στη μέση μπροστά στο πρώην συντριβάνι. Τις πρώτες φορές με επιφυλακτικότητα. Πρόσωπα άγνωστα, όπως και προθέσεις. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών. Από 17χρονα μέχρι 60χρονους. Η κουλτούρα διαφορετική. Και οι ματιές επίσης. Διαφορετικές απόψεις, διαφορετικά κριτήρια. Τις πρώτες ημέρες λίγοι, πολύ λίγοι. «Πάλι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ρε γαμώτο. Μα που στο καλό αναρτήθηκε η εκδήλωση; Γιατί δεν μπορούμε να τη βρούμε;», «πως θα το μάθει ο κόσμος;»

Μας πήρε τρεις ημέρες για να βρεθούμε όλοι μαζί. Το καταφέραμε όμως. Κάποιοι κατασκηνώνουν εκεί. Κάποιοι έρχονται κάθε μέρα από το πρωί. Κάποιοι έρχονται μόνο τα απογεύματα για να συναντήσουν τους φίλους τους και να διαμαρτυρηθούν μαζί τους. Περαστικοί κοντοστέκονται να κοιτάξουν τα ζωγραφισμένα με προσωπικά μηνύματα πανό που κρέμονται στα δέντρα της πλατείας. Τελευταία προστέθηκαν και κάποιες όμορφες φωτογραφίες. Ετοιμάζουμε και κάποιες δράσεις ενημέρωσης του κόσμου. Τι είναι αυτό που κάνουμε, να εξηγήσουμε στους γονείς μας, στους παππούδες μας. Η αγωνία τους είναι μεγάλη. Η εποχή της αθωότητας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Είναι η σειρά μας τώρα να τους εμπνεύσουμε. Τη νιώθουμε σαν το σπίτι μας την πλατεία, τη στολίζουμε με τις δικές μας ανάσες, τις δικές μας ματιές. Οι φόβοι μας αιωρούνται πάνω από το γρασίδι στα παρτέρια, η κούρασή μας βρίσκεται εκεί, κάθε που χτυπάει ξημερώματα. 

Εκεί έξω, όλοι μαζί. Κίνηση πρωτόγνωρη για την πόλη μας. Οι άνθρωποι της επαρχίας είναι διαφορετικοί. Χρόνια πολλά ξεχασμένοι από τις ηγεσίες. Μέλη του συστήματος, αλλά ταυτόχρονα στο περιθώριό του. Λίγοι οι προνομιούχοι, πολλοί αυτοί που παλεύουν με τα θηρία και τη φύση. Μια ζωή στον αγώνα. Πριν το διαδίκτυο η πληροφορία έφτανε δύσκολα εδώ. Μόνο από την τηλεόραση. Φιλτραρισμένη από μικροσυμφέροντα και κομματικές γραμμές.

Μαζί λοιπόν, με κοινό μας παρονομαστή την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Κοινός μας στόχος η απόκτηση της χαμένης μας αξιοπρέπειας. Αυτής που χάθηκε κάπου ανάμεσα στις λέξεις «ευρώ» και «ευτυχία». Μια ευτυχία που μας φάνηκε πως θα έρθει μέσα από την απόκτηση πολλών ευρώ και κατά συνέπεια πολλών άλλων αγαθών που εξαρτώνται από αυτό. Πειστήκαμε πως αληθινή ζωή σημαίνει εξωτερική ομορφιά, μεγάλο σπίτι, ακριβό αυτοκίνητο, καλή δουλειά, κοινωνικό status. Πειστήκαμε πως το «φαίνεσθε» είναι εξίσου σημαντικό με το «είναι».
Αυτό το χαμένο μας «είναι» που το απωλέσαμε όταν ονειρευόμασταν πλούτη και ανέσεις που μας προσφέρονταν απλόχερα μέσα από διαφημίσεις δανείων και πλαστικού χρήματος. Συσσωρεύσαμε, αποκτήσαμε, χρησιμοποιήσαμε και ξαφνικά μας είπαν πως τίποτα από όλα αυτά που τόσα χρόνια τα νομίζαμε σαν την πραγματική ζωή, δεν είναι αληθινό.
Φωτό: Το Μαναβάκι
Ο κόσμος που χτίζαμε επιμελώς τόσα χρόνια κατέρρευσε σε μια στιγμή. Όνειρα που βασίζονταν σε αυτόν τον κόσμο του «φαίνεσθαι» δεν υπάρχουν πια. Γκρεμίστηκαν κι αυτά. Ξαφνικά βρεθήκαμε μόνοι μας στην έρημο χωρίς νερό και προσανατολισμό. Όλοι μας οι φόβοι που φροντίζαμε να τους καλύπτουμε με στρώματα υποτιθέμενης ευτυχίας, αναδύθηκαν. Πιο τρομεροί από ποτέ. Όλα μας τα απωθημένα, αυτά που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί, είναι εδώ. Ουρλιάζουν μέσα μας σας άγρια θηρία.

Ψάχνοντας μια διέξοδο από όλο αυτόν τον εφιάλτη βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στην πλατεία. Δειλά δειλά να επικοινωνήσουμε. Να μοιραστούμε. Να πούμε τον πόνο μας. Να βρούμε κάποιον να μας ακούσει. Να βρούμε κάποιον να μας καταλάβει.
Ο εγωισμός περισσεύει. Τόσα χρόνια είχαμε μάθει να φροντίζουμε μόνο τον εαυτό μας. Τώρα προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της απομόνωσης. Να βγούμε προς τα έξω, να ψάξουμε για ανθρώπους που μαζί τους θα προχωρήσουμε σε κάτι νέο. Έστω κι αν αυτό στην αρχή μπορεί να είναι μόνο η ανταλλαγή απόψεων.

Τα απωθημένα μας εμφανίζονται. Και πώς να μην εμφανιστούν; Τόσα χρόνια στην προσπάθεια απόκτησης του χρήματος και της κοινωνικής αποδοχής, καταπιέζαμε κάθε αληθινή επιθυμία για ελευθερία, για προσωπική καλλιέργεια, για πνευματική εκγύμναση. Ξοδέψαμε χρόνια πολλά στο σχηματισμό της γνώμης. Της ιδέας. Της άποψης. Ψάχναμε πειραματόζωα για να εφαρμόσουμε πάνω τους το πείραμα του εγώ μας. Και τώρα ψάχνουμε να ξεφορτωθούμε όλα αυτά τα βάρη από πάνω μας. Να νιώσουμε επιτέλους λίγο ελεύθεροι. Λίγο σίγουροι. Δύσκολο πράμα. Απαιτεί προσπάθεια και πόνο. Απαιτεί να ματώσουμε. Να θυσιάσουμε τη βόλεψή μας. Τις συνήθειές μας. Απαιτεί αφοσίωση καθημερινή και πολλή δουλειά με τον εαυτό μας. Δουλειά με την καρδιά μας και το εγώ μας. Απαιτεί να βγούμε προς τα έξω, να εμπιστευτούμε, να μάθουμε να αγαπάμε και να μοιραζόμαστε, απαιτεί να έχουμε συνείδηση, επίγνωση των πράξεών μας. Απαιτεί δουλειά, την οποία οφείλουμε να κάνουμε για τον εαυτό μας αλλά και για τα παιδιά μας, τις επόμενες γενιές. Δουλειά η οποία θα μας βοηθήσει να συσσωρεύσουμε επιτέλους λίγη αρετή που θα προσφέρουμε και στους άλλους.

Φωτό: Το Μαναβάκι
Ζούμε σε μια εποχή ιστορικών γεγονότων. Πολλά από αυτά μας ξεπερνούν. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Να πάμε το επόμενο βήμα παραπέρα. Ήρθε ο καιρός να ξεριζώσουμε από μέσα μας όλα αυτά τα γεγονότα, πολιτικά, και κοινωνικά που τόσα χρόνια άπλωναν τις ρίζες τους και κάλυπταν το οπτικό μας πεδίο. Πονάει το ξερίζωμα, αλλά είναι πιο χρήσιμο από ποτέ. Να ξεφορτωθούμε όλες τις ξύλινες γλώσσες, όλες τις παλιές ιδέες, όλες τις παγιωμένες αντιλήψεις του «έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα».

Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Αυτό είναι το θέμα συζήτησης στην πλατεία μας. Είμαστε άνθρωποι με σάρκα και οστά. Δε θέλουμε πλέον να είμαστε αριθμοί σε κάποιων τις αριθμομηχανές. Θέλουμε να διώξουμε το φόβο και να ονειρευτούμε.
Για να γίνει αυτό πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Να φροντίζει ο ένας τον άλλον. Μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε κάτι να πετύχουμε. Με σεβασμό στις ιδέες και στα πιστεύω ο ένας του άλλου, με σεβασμό στη φωνή του διπλανού μας. Χωρίς φόβο. Ή έστω κάθε φορά με λιγότερο. Τέλος στην απομόνωση. Είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλον.  Αυτή είναι η δύναμή μας.

Αυτό είναι κάθε βράδυ το θέμα στην πλατεία μας. Είμαι σίγουρη ότι αυτό είναι το θέμα σε όλες τις πλατείες του κόσμου.

2 σχόλια:

  1. Πολυ ομορφο κελιμενο Ολγα!Κι εγω σε επαρχιακη πολη ζω,και οι συγκεντρωσεις ειναι αμηχανες προς το παρον,,Αλλα που θα παει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σιγά σιγά θα προχωρήσουν τα πράγματα. Η επαρχία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη νέα κατάσταση που δημιουργείται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή