Μια φιλία και οι ιστορίες 7 γυναικών (Αμελί Λω)

Κι όμως το έκανε! Έγραψε βιβλίο!

Μια τρέλα, ένα όνειρο…έτσι φάνταζε στη σκέψη της πριν περίπου ένα χρόνο το εγχείρημα της συγγραφής. Απορούσα γιατί φοβόταν. Έτσι κι αλλιώς το θέμα του βιβλίου το ήξερε καλά και η έμπνευση ποτέ δεν της έλειπε. Της είχα εμπιστοσύνη.

Γυναικείες ιστορίες. Από αυτές που κι εκείνη είχε βιώσει κατά κάποιο τρόπο. Από εκείνες που καθημερινά συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες και κανείς δεν τις μαθαίνει ποτέ. Ή τις μαθαίνει από την κατάληξή τους….Λίγο σκληρές, αλλά ταυτόχρονα αληθινές. Γραμμένες από τη γυναικεία πλευρά. Αυτή που παλεύει να σταθεί στα πόδια της, να αναπνεύσει μέσα από τις χιλιάδες υποχρεώσεις, αυτή που δίνει αγώνα αποδοχής. Αυτή που πασχίζει να αποδείξει ότι αξίζει να την κοιτάξεις πέρα από το προφανές.

Φωτό : Δημήτρης Σούλτας 

Αυτή που πρέπει κάθε στιγμή να επιβεβαιώνει ότι είναι μάνα, σύζυγος, διευθύντρια, ερωμένη, επιτυχημένη, ικανή, άξια και ταυτοχρόνως να είναι χαμογελαστή, ευτυχισμένη και καλοδιάθετη, ενώ το μέσα της υποφέρει…

Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου της αδελφής, φίλης, κουμπάρας, συνεργάτιδας, Αμελί. Ένα θέμα που γράφτηκε βασιζόμενο σε προσωπικές εμπειρίες, σε συζητήσεις με άλλες γυναίκες, ανάμεσα σε πόνο, δάκρυα και πίκρα. Η ζωή κυλούσε ταυτόχρονα με τη συγγραφή. Το αποτέλεσμα είναι μια έκθεση πραγματικότητας. Φόβων, πόνων και σκέψεων, που μετατρέπονται σε ένα αχνό μικρό φωτισμένο μονοπάτι προς την απόδραση. Γιατί κάθε μία από τις επτά αυτές γυναίκες αποτελεί ένα κομμάτι της Αμελί. Ενσαρκώνει μία εμπειρία της.

Στην αρχή που διάβαζα τις πρώτες σκέψεις της όπως τις δημοσίευε μέσω του μπλόγκ της, μου φαινόταν υπερβολικές. Μετά όμως, όσο περνούσε ο καιρός και μιλούσα με κόσμο ή μου έλεγε η Αμελί τα μηνύματα που έπαιρνε από γυναίκες που είχαν έρθει σε αυτή τη θέση, σιγουρευόμουν όλο και περισσότερο πως έλεγε την αλήθεια. Σκληρή δε λέω. Αλλά όμως ποια αλήθεια δεν είναι σκληρή;

Η αλήθεια της μάνας που αποχωρίζεται το παιδί της; Η αλήθεια του γεμάτου όνειρα κοριτσιού που αναγκάζεται να υποστεί την κτητικότητα της μάνας; Η αλήθεια μιας πουτάνας; Η αλήθεια ενός πλάσματος παγιδευμένου στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού του; Η αλήθεια ενός πλάσματος χωρίς καμία αυτοπεποίθηση; Η αλήθεια των συντετριμμένων ονείρων; Η αλήθεια της αγάπης που διαστρεβλώνεται σε πάθος και μετά σε εμμονή και μίσος; Ποια αλήθεια δεν είναι σκληρή;

Το βιβλίο της Αμελί είναι πράγματι σκληρό. Γιατί κοιτάει τα πράγματα πίσω από το προφανές. Κοιτάει πίσω από τα χαμόγελα, πίσω από την καθημερινή μας μεταμφίεση. Κοιτάει μέσα στα μάτια. Και τα μάτια δεν μπορούν να κρυφτούν, δε λένε ψέματα. Τα μάτια μιλάνε, κλαίνε, γελάνε….Εκεί ακριβώς κοίταξε και η Αμελί. Και οι ηρωίδες της απέχουν πάρα πολύ από το να χαρακτηριστούν χάρτινες, άψυχες. Έχουν καρδιά, ψυχή, μυαλό. Πονάνε, πικραίνονται, λυπούνται, χαίρονται, εξιλεώνονται. Είναι αληθινές!

Την Αμελί τη γνωρίζω χρόνια πολλά. Από τότε που κοριτσάκια και οι δυο μας παλεύαμε νύχτα-μέρα και επτά ημέρες την εβδομάδα να στηρίξουμε το τρελό όνειρο ενός κάποιου συζύγου…Εκεί πάνω από τον εκτυπωτή, με την κεφαλή να πηγαίνει πέρα δώθε συνέχεια. Εκεί, μέσα σε μια αποθήκη να μετράμε κομματάκια από τα σπλάχνα υπολογιστών. Εκεί, μπροστά από την οθόνη να ψάχνουμε να βρούμε της δραχμούλα που έλειπε ανάμεσα σε εκατομμύρια. Πολλές φορές κοιμηθήκαμε στα γραφεία μας. Πολλές φορές αναστενάξαμε παρέα από τους πόνους, σωματικούς και ψυχικούς. Τότε που εκείνο το escape φαινόταν τόσο μακρινό.

Και μετά, όταν ο ονειροπόλος σύζυγος σταμάτησε πια να ονειρεύεται και μας έριξε όλους μαζί σε μεγάλους, ατελείωτους εφιάλτες, γίναμε πλέον από συνεργάτιδες φίλες. Ήταν και αυτό μέρος μιας αλήθειας. Αναπόφευκτης. Αργότερα, όταν ο εφιάλτης παραγρίεψε, ένα κρύο βράδυ συγκατοικήσαμε. Έτσι, χωρίς δεύτερες σκέψεις και εξηγήσεις. Μπας και το παλέψουμε μαζί. Γελάσαμε, κλάψαμε, περάσαμε δύσκολα, από όλα τα στάδια….Είχαμε και το μωρό στην κοιλιά….

Βλέπεις η ζωή ποτέ δεν είναι τέλεια. Είναι έτσι ακριβώς όπως τη φτιάχνεις.

Όμως, πέρασε και αυτό. Και άφησε και αυτό τα σημάδια του. Ξέρετε, αυτά τα σημάδια που όσο και να τα τρίβεις δε φεύγουν με τίποτα. Αυτά τα σημάδια που πάντα τα κουβαλάς μαζί σου, για να σου θυμίζουν πως έφτασες ως εδώ που έχεις φτάσει. Μικρές υπενθυμίσεις, μικρά σημάδια για να επαναπροσδιορίζεσαι, όσο προχωράς τη ζωή σου.

Πέρασε κι αυτό και σταθήκαμε και οι δύο όρθιες και ίσως λίγο πιο σοφές. Και προχωρήσαμε στο επόμενο στάδιο. Το στάδιο της πραγματοποίησης των (όποιων) στόχων μας. Ένας ένας τη φορά. Ένα μικρό βηματάκι παραπέρα. Και νομίζω πως τα καταφέραμε. Λίγο πιο καλά, ή λιγότερο καλά, τουλάχιστον το προσπαθούμε. Με μεγάλο φόβο, μεγάλες πίκρες, μεγάλες απογοητεύσεις. Με στιγμές απόλυτης χαράς και ευτυχίας σαν μικρά ξυπνητήρια ζωής, από αυτά που χτυπάνε στην καρδιά για να σου θυμίζουν ότι εκτός από το να φοβάσαι πρέπει και να ζήσεις. Και  ίσως να μην υπάρχει μεγαλύτερος φόβος από αυτόν!

Η αλήθεια είναι ότι γενικώς χρωστάω πολλά στην Αμαλία. Ειδικότερα όσο αφορά τα επαγγελματικά μου, όπου μου στάθηκε περισσότερο και από αδελφή.

Τα τελευταία χρόνια, έχει αρχίσει και εξελίσσεται επίσης και η φιλία μας. Και περνάει σε ένα άλλο, βαθύτερο και ουσιαστικότερο επίπεδο. Περισσότερο οικείο και οικογενειακό. Βασικά τη θεωρώ μέλος της οικογένειάς μου, αδελφή μου. Η επικοινωνία μας έχει γίνει καλύτερη και αυτό πιστεύω ότι αποτελεί δείγμα της ωριμότητας και των δύο μας. Ωριμότητας, που δεν έχει να κάνει με τα χρόνια, την ηλικία μας, αλλά με τον τρόπο που η ίδια η ζωή μας οδήγησε στο να βλέπουμε τα πράγματα με άλλη ματιά.

Τρέφω για εκείνη μεγάλο θαυμασμό γιατί κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων που τη γνωρίζω την είδα με περίσσιο θάρρος να πετυχαίνει τους στόχους της μέσα από μεγάλες αντιξοότητες και πίκρες και φόβους και εμπόδια. Και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να πετύχει κάτι καλό για τον εαυτό της, αλλά και για τους άλλους. Μην ξεχνάμε ότι είναι μητέρα τριών παιδιών, αδελφή, φίλη και εργοδότρια.

Φωτό: Δημήτρης Σούλτας

Από τότε πέρασαν κι αλλά πολλά, καλά, κακά, όμορφα, άσχημα. Αλλά είμαστε εδώ. Σωματικά και πνευματικά υγιείς, αρτιμελείς. Με φιλία δυνατότερη και ισχυρότερη. Με κούραση που μετατρέπεται σε δύναμη όταν χρειάζεται. Και χρειάζεται συχνά. Με απελπισία που μεταμορφώνεται σε όνειρο. Με πίκρα που γίνεται γλυκιά ανάμνηση και θυμό που μετατρέπεται σε συμπόνια. Κοιτώντας τη ζωή με άλλο μάτι πια. Περνώντας μέσα από τις διαδικασίες της ζωής και ζώντας κάθε δευτερόλεπτο πραγματικά. Με πολύ φόβο. Αλλά αν δε ζήσεις τους φόβους σου, τι στο καλό θα έχεις ζήσει;

Έτσι γεννήθηκαν οι γυναίκες της Αμελί. Από το πνεύμα και το χέρι μιας γυναίκας σαν όλες εμάς. Μικρές πέτρες που κάποιος τις πέταξε σε άνυδρο χωράφι και αυτές σαν από Θεϊκή παρέμβαση φύτρωσαν! Και έγιναν από μικρές, απλές, επίπεδες εμπειρίες, τρισδιάστατες ανάσες. Και από ανάσες, καρδιές που χτυπούσαν. Και από καρδιές έγιναν μορφές και σώματα. Σώματα άλλοτε κουρασμένα, άλλοτε σφριγηλά και δυνατά, μέχρι που το μαγικό χέρι της Αμελί τελικά να τις απελευθερώσει. Και να τις εκτοξεύσει σε ένα σύμπαν γεμάτο με ελπίδα όπου θα μπορούν ακόμα και να ονειρεύονται….

Στο βιβλίο περιέχονται επίσης και οι φωτογραφίες επτά γυναικών, τραβηγμένες με το φακό του Δημήτρη Σούλτα. Ενός ανθρώπου με την ικανότητα να σε κάνει να θαυμάσεις ακόμη και την πιο μεγάλη δυστυχία.

Ενός φίλου με καθαρή ματιά, που μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις κάθε σπιθαμή του σώματός σου…Να σε κάνει να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα…

Το πρώτο βιβλίο της Αμελί Λω «Δε θέλει τίτλους η κραυγή» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άσπρη Μέρα».