Αγαπώντας τους ανθρώπους

Πέρασαν κιόλας 50 μέρες! 50 ημέρες που βρισκόμαστε στην πλατεία.

Ποτέ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ πως θα ερχόταν κάποτε η εποχή που θα ξημεροβραδιαζόμουν στα βρώμικα, χαλασμένα πλακάκια μιας πλατείας, μαζί με μερικούς άλλους τρελούς, προσπαθώντας να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μας και να δεσμευτούμε ότι θα τις τηρήσουμε.

Στην πλατεία έχω γνωρίσει τα απίστευτα άτομα. Σκεφτόμουν τις προάλλες πως πολλούς από αυτούς μπορεί να τους έχω προσπεράσει στο δρόμο, να έχω πιεί καφέ στο διπλανό τους τραπέζι, να έχω ξαπλώσει στη διπλανή ξαπλώστρα το καλοκαίρι. Να τους κοίταξα στα μάτια σε μια στιγμή και ποτέ να μην τους πρόσεξα. Έτσι κλεισμένη στον κόσμο μου και στα δικά μου θέματα, να μην τους έδωσα και πολύ σημασία. Και να χρειάστηκαν μόλις μερικές μέρες σε μια πλατεία για να ανακαλύψω ότι ίσως και να ήρθαμε σε αυτή τη ζωή, στο συγκεκριμένο χώρο και στο συγκεκριμένο χρόνο, με σκοπό να γνωριστούμε τελικά. Να συναντηθούμε κάτω από τις συγκεκριμένες δύσκολες συνθήκες με σκοπό να βοηθήσει ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τους υπόλοιπους!

Ναι, το πιστεύω αυτό. Και ιδιαίτερα μετά από τόσες μέρες στην πλατεία, έχω πειστεί τελικά πως το γραφτό μας είναι να είμαστε μαζί. Ήρθαν έτσι τα πράγματα για να συναντηθούμε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για κάτι καλό. Για να γνωριστούμε, να αγαπηθούμε και να καταλάβουμε πως τελικά δεν είμαστε μόνοι σε αυτή τη ζωή. Πως κάπου πάνω στην υδρόγειο – και ίσως καθόλου μακριά μας – υπάρχει κάποιος που θα μας βοηθήσει όταν, σε μια δύσκολη συγκυρία, πέσουμε. Θα μας δώσει ένα χέρι για να σηκωθούμε. Θα μας φροντίσει προσφέροντάς μας ψυχική στήριξη και ίσως και υλική, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.

Εγώ πάντα ήλπιζα σε αυτό. Κοιτώντας τους ανθρώπους γύρω μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, πάντα σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι που έχω αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου, οι οποίοι όταν θα πέσω θα μου δώσουν το χέρι τους να σηκωθώ. Που δε λογαριάζουν συνέχεια το κέρδος που θα έχουν ως αποτέλεσμα των πράξεών τους. Και αν ήμουν μια φορά ήσυχη με τους δικούς μου ανθρώπους, αυτή μου η βεβαιότητα υπερδιπλασιάστηκε όταν γνώρισα τους ανθρώπους στην πλατεία.

Μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη! Πολλά βράδια κοιτώντας τους να ανασαίνουν δίπλα μου αναρωτιόμουν γιατί δεν είχα ανοικτά τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά μου τόσο καιρό για να τους προσκαλέσω στη ζωή μου. Και μετά αφήνομαι να παρασυρθώ από τη χαρά για την καλή μου τύχη να τους συναντήσω τελικά.

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ημερών που συχνάζουμε στην πλατεία μας, το δεύτερο σπίτι μας, η σκέψη όλων είναι και στους συνανθρώπους μας που δεν έρχονται στην πλατεία. Και ιδιαίτερα εκείνων που έχουν ανάγκη. Δεν έχουν σημασία οι λόγοι που τους κρατούν κλεισμένους στο σπίτι, σημασία έχει να ξέρουν ότι κάπου, υπάρχουν κάποιοι που τους σκέφτονται. Έτσι απλά, χωρίς να περιμένουν κάτι ως αντάλλαγμα. απλά έχουν τη δυνατότητα να νιώσουν… Τον πόνο, τη χαρά, τη λύπη, την ευτυχία ή τη δυστυχία τους.

Για αυτούς τους λόγους οι περισσότερες συζητήσεις που γίνονται στην πλατεία αφορούν τους συνανθρώπους μας. Το πως θα καταφέρουμε, εμείς οι λίγοι και θεωρητικά αδύναμοι, να οργανώσουμε έτσι τον κόσμο μας ώστε να περιλαμβάνει και τους άλλους. Το πως θα στήσουμε τις δομές εκείνες που θα μπορούν να λειτουργούν προς όφελος όλων των ανθρώπων εναλλακτικά, χωρίς την πίεση της υποχρέωσης, μόνο με την ελευθερία της συμμετοχής.

Φωτό : Το Μαναβάκι

Κάπως έτσι στήθηκε και ένα ανταλλακτικό/χαριστικό παζάρι. Η πρώτη από τις ενέργειες αλληλεγγύης που συζητήθηκαν στην πλατεία. Έτσι απλά, το είπαμε και μέσα σε μία εβδομάδα το κάναμε. Οφείλω να ομολογήσω πως εντυπωσιάστηκα. Και από τη δική μας συμμετοχή και από την ανταπόκριση του κόσμου σε αυτό. Αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δεν θα μπορούσα να καταλάβω πόσος πολύς κόσμος υπάρχει, που έχει την ανάγκη της επικοινωνίας. Που έχει την ανάγκη, πέρα από το να αποκτήσει κάποια χρήσιμα πράγματα, να επικοινωνήσει με τους άλλους ανθρώπους και απλά ψάχνει μία αφορμή. Να έρθει στην πλατεία να περπατήσει, να χαζέψει τα αντικείμενα στον πάγκο, να ρωτήσει, να μιλήσει, να χαμογελάσει με την ιδέα πως μπορεί να αποκτήσει κάτι που του αρέσει χωρίς να χρειάζεται χρήματα. Χωρίς χρήματα! Εντυπωσιακό για τον κόσμο μας, στον οποίο χρειάζεσαι χρήματα ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα…

Άνθρωποι όλων των ηλικιών, από τα παιδάκια που παίζουν στην πλατεία μέχρι παππούδες που βολτάρουν τα απογεύματα και συζητάνε στα παγκάκια, από μετανάστες μέχρι και άστεγους, πέρασαν μια βόλτα από τον πάγκο όπου σε παράταξη υπήρχαν ρούχα, παιχνίδια, cd, dvd, δίσκοι βινυλίου, βιβλία, αξεσουάρ και ότι άλλο νομίζει ο καθένας μας πως μπορεί να προσφέρει, εφ’ όσον δεν του είναι χρήσιμο πια και εφ’ όσον νομίζει ότι όσο ωφέλησε αυτόν, μπορεί να ωφελήσει και κάποιον άλλον που θα το χρησιμοποιήσει μετά.

Σε τέτοιες ενέργειες το πρώτο που καταλαβαίνει κανείς είναι πόσο δευτερεύουσα είναι η χρήση του χρήματος. Πως υπάρχουν πράγματα που μπορούν να σου δώσουν χαρά χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψεις ούτε ένα λεπτό του ευρώ. Πως μπορεί ένα αντικείμενο που σε κάποιον να πιάνει απλώς χώρο, να είναι απολύτως απαραίτητο σε κάποιον άλλο που δεν έχει τη δυνατότητα να το αγοράσει. Πως μπορούμε όλοι μαζί να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να καταλάβουμε ότι τελικά το χρήμα δεν πρέπει να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές μας. Πως υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις απέναντι στη φρενίτιδα της κατανάλωσης και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τις ανακαλύψουμε.

Όμως για να το πάω και πιο πέρα από το χρήμα, επίσης εντυπωσιακό είναι το γεγονός του να μοιράζεσαι. Και σε αυτού του είδους τις ενέργειες η ανταλλαγή, πραγμάτων, ενεργειών, συναισθημάτων, κατέχει την πιο σημαντική θέση. Όταν πιάνεις στα χέρια σου ένα ήδη διαβασμένο βιβλίο, μπορείς να νιώσεις το γέλιο, το δάκρυ, την αγωνία, τη μοναξιά που ίσως βίωσε αυτός που το διάβαζε πριν από εσένα. Όταν ακουμπήσεις ένα παιδικό ρούχο, μυρίζεις τη μυρωδιά του, τη φροντίδα, την αθωότητα της παιδικότητας. Αυτό σου προσφέρει μια σύνδεση με τους γύρω σου, μία επικοινωνία με τον προκάτοχο, σου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς. Ξέρεις πως κάποιος άλλος πριν από εσένα ένιωσε κάτι για αυτό το αντικείμενο. Είναι ποτισμένο με την ενέργειά του...

Επίσης, είναι η ευκαιρία μας να ανοίξουμε τη ντουλάπα μας και να μοιραστούμε με τους άλλους τα πράγματά μας και μαζί με αυτά και τις αναμνήσεις μας από αυτά! Να μάθουμε να αποχωριζόμαστε και να μη συσσωρεύουμε. Να μάθουμε να αφήνουμε και να αφηνόμαστε.

Ο σκοπός δεν είναι η φιλανθρωπία. Δεν είναι να δείξουμε πως είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, αλλά πως είμαστε απλώς…άνθρωποι. Που μπορούν να νιώθουν και να συμπεριφέρονται ως υπεύθυνα πλάσματα απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Που ξέρουν να απλώνουν το χέρι στις δυσκολίες, που ξέρουν να συμπαραστέκονται στα αδιέξοδα. Που μπορούν να προσφέρουν απλόχερα κάτι που δεν κοστίζει απολύτως τίποτα, αλλά αντιθέτως μπορούν και να κερδίσουν από αυτό: Αλληλεγγύη.

Φωτό : Το Μαναβάκι

Η όλη διαδικασία βέβαια και όπως ήταν φυσικό, έδωσε και μια άλλη διάσταση στις σχέσεις μεταξύ μας. Η ομάδα των ατόμων που φροντίζουμε για τη λειτουργία του παζαριού κάθε Κυριακή, είμαστε μια φοβερή ομάδα. Με μεγάλη αγάπη μεταξύ μας αλλά και για το παζάρι. Το πιστεύουμε αυτό που κάνουμε. Μας δίνει μεγάλη χαρά να βλέπουμε ανθρώπους να γελάνε. Να περνάνε καλά. Μας κάνει μεγάλο καλό να είμαστε μαζί, να συζητάμε, να δουλεύουμε μαζί, να συμβουλεύει ο ένας τον άλλον. Μαθαίνουμε να είμαστε ομαδικοί και υπεύθυνοι, μαθαίνουμε να δουλεύουμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση. Αν και προσωπικά για μένα τα χαμόγελα των ανθρώπων που φεύγουν ευχαριστημένοι γιατί κάτι όμορφο και χρήσιμο τους έκλεισε το μάτι, είναι μεγάλη ανταμοιβή.

Αυτά είναι μερικά από αυτά που συμβαίνουν στην πλατεία μας.

Μερικοί, μικροί τρελοί, μάλλον ονειροπόλοι προσπαθούν να βάλουν μια τάξη στο χάος της καθημερινότητάς τους, με απώτερο στόχο τους αυτή τους τη θέληση να μπορέσουν να τη μεταδώσουν και σε μερικούς άλλους και σε κάποιους άλλους και μετά σε λίγους ακόμα…και πάει λέγοντας.

Μόνο αυτό…

Κείμενο αφιερωμένο στα παιδιά της πλατείας που η συνύπαρξη μαζί τους με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. 

Σας αγαπώ πολύ! (Αλλά μάλλον το ξέρετε ήδη...)