Στην προσπάθειά τους για να πραγματοποιήσουν το καλύτερο παρασύρονται από υπέρμετρο ενθουσιασμό χάνοντας το μέτρο, βάζοντας τα θέλω τους πάνω από την λειτουργικότητα του κήπου, ξεχνώντας ότι συνεργάζονται για το ίδιο αποτέλεσμα. Την ώρα της ανάπαυσης ο κηπουρός έχει την ευκαιρία να νοιώσει τη γη κάτω από το σώμα του, δυνατή και σταθερή να αντέχει τον πόνο και το βάρος όλου του κόσμου, και από την άλλη το χωρίς αρχή και τέλος διάστημα του ουρανού να γίνεται η τέλεια ευρυχωρία στο νου του και να αναπαύεται σε αυτό.
Τη στιγμή αυτή ο κηπουρός νοιώθει τη σιγουριά να τον κρατά γερά και να δίνει στο νου του τη δυνατότητα να διευρυνθεί στο διάστημα , όπως και τα φυτά του που κατοικούν κι αυτά μεταξύ γης και ουρανού.
Σε αυτή τη δίχως λόγια κατάσταση ο κηπουρός έρχεται σε επαφή με τον παγκόσμιο ρυθμό ακούγοντας τη φωνή των κηπουρών του παρελθόντος να διδάσκουν τις αρχαίες τεχνικές της κηπουρικής : «παιδί μου δεν είναι κακό να παρασύρθηκες από τα θέλω και τις επιθυμίες σου, αυτό θα συμβαίνει πάντα σε όλους τους μαθητευόμενους κηπουρούς. Σε αυτό που πρέπει να εξασκηθείς τώρα είναι το : άλλο το τι ταιριάζει και άλλο το τι μου αρέσει»
Από : Τάσος Παναγιωτόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου