Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Αγανακτισμένοι 3 : Just do it!


Παρασκευή βράδυ. Μια ακόμη νύχτα στην πλατεία. Μαζί με τους φίλους μου πλέον. Τα παιδιά της πλατείας. Αυτούς που μέχρι πριν 15 μέρες δε γνώριζα. Και τώρα νομίζω πως μπορώ να τους λέω φίλους μου. Το καλό των μικρών συγκεντρώσεων. Όλοι γνωρίζονται. Όλοι μπορούν να μιλάνε. Να επικοινωνούν.

Η χθεσινή ημέρα από τις πιο δύσκολες για μένα. Η πρώτη μας δράση. Μια μικρή διαμαρτυρία στην πόλη. Μακριά από την πλατεία. Κούραση, αμηχανία, σκέψεις….
Τελικά έγινε! Και μάλιστα με σχετική επιτυχία. Και μάλιστα συνοδεύτηκε και από φασαριόζικη βόλτα στη πόλη. Πέτυχε ο στόχος. Μας άκουσαν. Είμαστε στην πλατεία γαμώτο μου. Εκεί, κάθε βράδυ. Έχουμε περάσει όλα τα στάδια, από αγανάκτηση, σε θυμό, από αμηχανία σε απελπισία και από εκεί στην αποφασιστικότητα. Ναι, είμαστε αποφασισμένοι να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Να προσπαθήσουμε να αποτοξινωθούμε από το χρήμα. Να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε. Μόνο αυτό.

Μιλάμε, μιλάμε πολύ. Βγάζουμε τα εσώψυχά μας. Είναι πολύς ο φόβος. Μην κοιτάτε που είμαστε στην πλατεία. Φοβόμαστε. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Μάλιστα δεν ξέρουμε τι θα γίνει ούτε το επόμενο λεπτό. Και αυτό γαμώτο μου είναι πολύ φοβιστικό. Αυτό το αίσθημα της ανασφάλειας. Αυτό το αίσθημα ότι κανείς δεν σε υπολογίζει. Πλέον δεν μιλάμε ούτε για όνειρα. Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε το τώρα. Αυτό που μας συμβαίνει. εδώ. Δύσκολο να χωνέψεις ότι κάποιος σε πατάει στο λαιμό και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Ανάσα, γαμώτο μου.

Χθες το βράδυ αργά πολύ, σε μία από τις συζητήσεις μας, o Σταύρος με ρώτησε μια συγκλονιστική ερώτηση : «Κάνεις τα πράγματα σωστά ή κάνεις τα σωστά πράγματα;»

Οφείλω να ομολογήσω πως ταράχτηκα. Οδηγώντας για το σπίτι δίπλα από τη θάλασσα, στοχαζόμουν αυτά τα λόγια. Για να πω την αλήθεια, έχασα το δρόμο μου και μετά τον ύπνο μου. Όλο το βράδυ τριγύριζαν στο κεφάλι μου. Δεν ήξερα την απάντηση. Βάζοντας τα πράγματα στο κεφάλι μου σε μία τάξη, η απάντηση ήρθε μέσα από τα λόγια του πολύτιμου δασκάλου μου. Έλεγε ο δάσκαλος : Φαντάσου πως στέκεσαι σε έναν πολύ ψηλό βράχο μπροστά στη τρικυμισμένη θάλασσα. Φοβάσαι πάρα πολύ, αλλά δεν μπορείς να πας προς τα πίσω. Η θάλασσα από κάτω σου είναι μαύρη και φουρτουνιασμένη κι εσύ στέκεσαι εκεί, μην ξέροντας τι να κάνεις. Ο φόβος σε κυριεύει. Το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να πηδήξεις μέσα! Just do it, απλώς κάν’ το! Μόνο έτσι θα νικήσεις το φόβο. Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό. Υπάρχει μόνο εκείνη η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι ο φόβος είναι απλώς ένα συναίσθημα. Δεν μπορείς να τον αγγίξεις ή να σε αγγίξει. Μπορεί να σε πονέσει, όμως εσύ μπορείς να τον βάλεις στη σκέψη σου και να τον μικρύνεις. Και να συνεχίσεις να τον μικραίνεις μπαίνοντας μέσα του. Πολεμώντας τον εκ των έσω.

Έτσι κι εγώ. Απλώς το κάνω. Δεν ξέρω το σωστό τρόπο. Δεν ξέρω τι θα καταφέρω. Ξέρω μόνο ότι κάθε  στιγμή που ζω, κάνω μια προσπάθεια. Δεν ξέρω αν είναι το σωστό πράγμα για να κάνω, είναι όμως το μοναδικό. Να πηδήξω μέσα στην τρικυμία και εκεί να συναντήσω και άλλους που είχαν το θάρρος να κάνουν το επόμενο βήμα. Το βήμα προς το φόβο τους. Δεν ξέρω αν θα επιτύχω κάποιο αποτέλεσμα σημαντικό. 
Όμως, όπως λέει κι ο ποιητής :
«Η Ιθάκη σ’ ‘εδωσε το ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δε θα ‘βγαινες στο δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχικά τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκη τι σημαίνει.»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου