Αγανακτισμένοι : 30 ημέρες μετά…

Πέρασαν ήδη 30 ημέρες στην πλατεία.

Εκεί, στις βρώμικες τσιμεντένιες πλάκες, τις κάποτε χωρίς ζωή, ανάμεσα σε κουτάκια από μπύρα και αποτσίγαρα. Ανάμεσα σε καχεκτικά δέντρα, στο άδειο σιντριβάνι και στα ξύλινα παγκάκια της ρητορείας και των ερωτικών μηνυμάτων, χτυπάει η καρδιά των άλλοτε αγανακτισμένων και πλέον αποφασισμένων ανθρώπων της πόλης μου.

30 ημέρες συζητήσεων, αναμείξεων, ζυμώσεων, αντιπαραθέσεων, επικοινωνίας.

30 ημέρες που σηματοδότησαν το τέλος της απομόνωσης. Την αρχή της ομαδικότητας και της συλλογικής προσπάθειας. Την αρχή της προσωπικής προσπάθειας απεξάρτησης από τις πνευματικές προσκολλήσεις. Τις παγιωμένες αντιλήψεις. Την αρχή της αναζήτησης νέων ιδεών και αντιλήψεων, την αρχή της ανταλλαγής. Εικόνων, απόψεων και προσωπικών εμπειριών. Την αρχή της αλληλεγγύης. Αυτής της ξεχασμένης, από αυτό τον άκρως υλιστικό κόσμο μας, ποιότητας. Την ποιότητα του «δίνω και παίρνω». Του στέκομαι δίπλα στον άνθρωπο ως άνθρωπος, του δίνω ένα χέρι βοηθείας, μια αγκαλιά, έναν καλό λόγο.

30 ημέρες αγώνα καθημερινού. Προσωπικού και συνολικού. Καλυτερεύοντας τη στάση μας απέναντι στη ζωή, αποκτώντας αξιοπρέπεια, εμπνέουμε και τους διπλανούς μας σ’ αυτό το βήμα παραπέρα. Το βήμα πέρα από το φόβο.

30 ημέρες στην πλατεία.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Χαρά, λύπη, ελπίδα, απογοήτευση, ηρεμία, θυμός, αισιοδοξία, απόγνωση. Όλα εργαλεία για μια καλύτερη ζωή. Δουλεύοντας με αυτά, αναγνωρίζοντάς τα, συνειδητοποιώντας τα, κάνουμε κάθε βράδυ τη μικρή προσωπική μας επανάσταση. Αυτό το μικρό βηματάκι πέρα από το προφανές.

Δουλεύοντας με την εμπειρία μας, με το γιγαντωμένο εγώ μας, απομυθοποιούμε τα δεδομένα. Αυτά που μας κρατούν δέσμιους συμπεριφορών και αντιλήψεων του παρελθόντος.

30 ημέρες στην πλατεία.

Αλλάζουμε. Πάμε μπροστά.

Αναγνωρίζουμε πλέον πως το μονοπάτι που ξεκινήσαμε να ανοίγουμε πριν ένα μήνα έχει πλέον μόνο μία πορεία. Προς τα εμπρός. Ο δρόμος που αφήσαμε πίσω μας έχει κλείσει πια. Έχει γεμίσει με τις παλιές ιδέες μας, τις νοσταλγίες και τις αναμνήσεις μας. Καταλαβαίνουμε πως πλέον μόνο το «τώρα» υπάρχει. Το «τώρα» που θα μας οδηγήσει στο αύριο. Στο αύριο που τίποτα δεν θα θεωρείται δεδομένο, πάγιο.

Ακριβώς όπως η κάθε στιγμή. Τίποτα δεν είναι ίδιο, ακόμη και στο επόμενο δευτερόλεπτο. Αρκεί ένα πετάρισμα του βλεφάρου και όλα έχουν αλλάξει…

30 ημέρες στην πλατεία.

Φοβόμαστε. Και όταν φοβόμαστε κοιταζόμαστε στα μάτια. Ψάχνουμε ο ένας στον άλλον να βρούμε μια μικρή περισσευάμενη δόση κουράγιου για να συνεχίσουμε. Και πάντα, μα πάντα υπάρχει περίσσευμα. Περίσσευμα που βγαίνει από την καρδιά. Με τη μορφή ενός χαμόγελου, μιας χειρονομίας, μιας καλής κουβέντας. Δεν το καταλαβαίνουμε ότι το έχουμε. Ίσως γιατί το κρατάμε καλά φυλαγμένο για να το προσφέρουμε. Να είναι αυτό το φάρμακο ενάντια στο τέρας της κατάθλιψης που, πιο γιγαντωμένο από ποτέ, αιωρείται από πάνω μας. Μερικές φορές η βαριά σκιά του πέφτει στα κεφάλια μας και τείνει να μας σπρώξει στην καταστροφή. Τότε είναι η ώρα της πλατείας. Της συσσωρευμένης ενέργειας, της αδελφικότητας, της αλληλεγγύης.

30 ημέρες στην πλατεία.

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, εκείνο το Σάββατο που βρέθηκα εκεί, τι υπέροχους, ανθρώπους θα γνώριζα. Αδέλφια! Κάθε βράδυ που γυρνάω στο σπίτι μου ευχαριστώ την τύχη που με οδήγησε εκείνο το βράδυ στην πλατεία. Όσους φίλους δεν απόκτησα σε επτά χρόνια που μένω στο χωριό, τους γνώρισα σε έναν μήνα στην πλατεία. Με ενδιαφέρουσες απόψεις, με όμορφες ιδέες, με διαφορετικές συμπεριφορές. Όταν χρειάστηκε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, ήταν εκεί για εμένα. Να μου δώσουν οδηγίες επιβίωσης, να μου δώσουν λίγο νερό, να μου κρατήσουν το χέρι. Τους ευχαριστώ. Μου δείχνουν κάθε μέρα πως τελικά δεν είμαι μόνη.

30 ημέρες στην πλατεία.

Πολλές οι απογοητεύσεις. Μάλλον επειδή πιστεύουμε πολύ στον αγώνα μας. Θέλουμε τόσο πολύ μα επιτύχουμε κάτι. Εξάλλου για τις ζωές μας πρόκειται. Όσο κι αν οι εξουσίες μας μετράνε για αριθμούς σε πίνακες ισολογισμών, η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε άνθρωποι. Με σάρκα και οστά. Ζούμε. Αναπνέουμε. Σκεφτόμαστε. Κινούμαστε. Και το μόνο που θέλουμε είναι μια καλή ζωή. Όχι χρήματα. Όχι αριθμούς. Όχι ποσότητες. Μόνο ζωή. Μόνο ανάσες. Μόνο γέλια. Μόνο ευτυχία. Και η ευτυχία δεν περιλαμβάνει, ούτε μετριέται με αριθμούς και ποσότητες. Απλώς υπάρχει. Και περιμένει εμάς να τη συναντήσουμε. Και αυτό θα συμβεί την ημέρα που θα αναγνωρίσουμε το θάρρος που έχουμε μέσα μας. Και θα το προβάλλουμε προς τα έξω. Και τότε καμία ασπίδα, κανένα δακρυγόνο, καμία στολή δεν θα μπορεί να μας πλήξει. Γιατί θα είμαστε ελεύθεροι. Ελεύθεροι από τους καθημερινούς φόβους μας. Αξιοπρεπείς και θαρραλέοι. Ο ένας για τον άλλον. Όλοι μαζί, ενάντια στους τρόμους που προκαλεί το άγνωστο.

Εκεί στην πλατεία που ξαναγράφεται η ιστορία.

30 ημέρες μετά, ακόμα εκεί…

Κι αν μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει, από όλα αυτά που θέλουμε να επιτύχουμε, τίποτα δε συμβεί, δεν θα πρέπει να απογοητευτούμε, παρά να συνεχίσουμε να δίνουμε τις μικρές καθημερινές μας μάχες προς την ολοκλήρωση. Είμαι σίγουρη πως μέσα από αυτές, θα έχουμε γίνει πολύ καλύτεροι άνθρωποι.

Εξάλλου όπως λένε, η μόνη μάχη που χάθηκε είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ.

Και όσο από μάχες εμείς άλλο τίποτα….

Αυτό το κείμενο είναι εμπνευσμένο και γραμμένο σε χειρόγραφο δίπλα στην ακροθαλασσιά ανάμεσα σε δάκρυα, ήλιο και αρμύρα. Είναι απόλυτα αφιερωμένο στους φίλους μου στην πλατεία "Περιβολάκια" της Κορίνθου. Από αυτούς παίρνω δύναμη...Ευχαριστώ!