Η ζωή είναι μικρή...;

Φωτό : Το Μαναβάκι

Αύγουστος. Πανσέληνος, ολόφωτη και λαμπερή. Ζέστη.

Μουσικές δυνατές, κορμιά που λικνίζονται στους ξέφρενους ρυθμούς της συναυλίας στην παραλία. Από το μικρόφωνο η φωνή του τραγουδιστή μας παρακινεί λέγοντας : «Ζήστε, η ζωή είναι μικρή».

Λέω: Ναι, η ζωή είναι μικρή ρε γαμώτο.

Λες: Εξαρτάται από το πώς τη ζει κανείς, από τα πράγματα που κάνει.

Οι πρώτες νότες του «τρελού χωριού» ακούστηκαν και διέκοψαν τη συνομιλία μας και οι σκέψεις μου έμειναν μετέωρες να περιπλανιούνται στο μυαλό μου.

«Η ζωή είναι μικρή, ναι, αλλά αυτό εξαρτάται από τα πράγματα που κάνουμε και μας κάνουν ευτυχισμένους» ήθελα να συμπληρώσω.

Από αυτές τις μικρές στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε πλήρεις, που μας κάνουν να αισθανόμαστε πως τίποτα δεν έχει σημασία εκτός από εκείνο το μοναδικό δευτερόλεπτο ευτυχίας που ζήσαμε.

Γεμάτη η ζωή από αγάπη και συναισθήματα.

Την αγάπη δεν μπορείς να την ακυρώσεις είναι κάτι που απλά το ζεις. Κανείς δεν μπορεί να το ακυρώσει, να το εξηγήσει. Κρύβεται παντού στα κύτταρά μας. Είναι κάτι που αναπόφευκτα θα συναντηθούμε μαζί του όταν, έστω και για μια στιγμή θα ανοίξει η καρδιά μας.

Αλήθεια πώς να εξηγήσει κάποιος ένα συναίσθημα;

Πώς να εξηγήσει κανείς αυτό που αισθάνεται τη στιγμή ενός αγγίγματος; Τη στιγμή μιας ματιάς; Μιας κουβέντας; Απλώς υπάρχει. Δεν μπορείς να το πιάσεις, δεν μπορείς να το δεις, δεν μπορείς να το μυρίσεις. Μπορείς μόνο να ενώσεις τις αισθήσεις σου και να αφεθείς σ’ αυτό. Να αφεθείς στο ανεξήγητο, σε αυτό το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι…

Γεμάτη η ζωή από μικρές στιγμές, οι οποίες περνούν από δίπλα μας φορτωμένες με εμπειρίες και μηνύματα. Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά για να τις δούμε. Να τις ζήσουμε.

Όπως η στιγμή που απολαμβάνουμε ένα ηλιοβασίλεμα.

Η στιγμή που βρίσκεσαι μεσάνυχτα στην παραλία μετρώντας τ’αστέρια και ενώ έχεις ξεμείνει εκεί μέχρι το πρωί, σκάει το πρώτο φως της ημέρας.

Η στιγμή που γυρνάς κουρασμένος από τη δουλειά και το ραδιόφωνο παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι.

Η στιγμή που αρχίζει να βρέχει, εσύ βρίσκεσαι στη μέση του δρόμου χωρίς ομπρέλα  και κάποιος διπλανός σου σού προσφέρει τη δική του.

Η στιγμή που κάποιος σου χαμογελάει και σε βγάζει από τις μαύρες σκέψεις σου.

Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως μπορείς να είσαι τρυφερός με τον εαυτό σου, ακόμα κι όταν αυτός σε απογοητεύει.

Η στιγμή που αδιαφορείς πλήρως για την ανταπόδοση σε κάτι που πρόσφερες.

Η στιγμή που μόνο με την παρουσία σου κάνεις κάποιον ευτυχισμένο.

Η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως είσαι ερωτευμένος, το παραδέχεσαι και το ομολογείς στο αντικείμενο του πόθου σου, αποφασισμένος να δεχτείς οποιαδήποτε συνέπεια. Είναι αυτή η στιγμή  που δε σ’ ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Είσαι πολύ δυνατός και θα τις αντέξεις.

Η στιγμή που βρίσκεσαι να τραγουδάς και να χορεύεις με τους φίλους σου σε μια παραλία καλοκαιράκι με πανσέληνο.

Αυτές και άλλες υπέροχες μικρές στιγμές συνθέτουν το παζλ της ζωής μας. Ναι, είναι μικρή. Αλλά αξίζει να τη ζούμε σε κάθε της δευτερόλεπτο. Σε κάθε μας ανάσα. Κάθε φορά που ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας. Κάθε στιγμή τα πράγματα αλλάζουν. Ποτέ δεν μένουν ίδια. Τι ίδιο κι εμείς. Κάθε σκέψη μας διαφορετική, κάθε άποψη που σχηματίζουμε, κάθε ματιά που ρίχνουμε.

Αυτή είναι η μαγεία της ζωής.

Ναι, η ζωή είναι μικρή. Και ποτέ δεν θα είναι αρκετή για εμάς εάν δεν καταφέρουμε να την απολαύσουμε σε όλο της το μεγαλείο. Σε κάθε της έκφανση, ευχάριστη ή δυσάρεστη.

Μόνο τότε έρχεται η ολοκλήρωση.

Όταν σταματήσουμε να παραμερίζουμε τα συναισθήματά μας έναντι των συμβάσεων, όταν αρχίσουμε να ακούμε το μέσα μας.

Αυτά ήθελα να συμπληρώσω, αλλά τελικά με πρόλαβε ο χορός στην άμμο….