Έλληνες πολιτικοί

Χωρίς ιδέες, χωρίς οράματα, χωρίς φρέσκια ματιά, χωρίς καθαρή σκέψη. Πολλοί από αυτούς και ακαλλιέργητοι. Εκλέγονται χάρη στη δική μας ανασφάλεια και αλαζονεία. 

Μόνο γραπωμένοι από την τρισάθλια καρέκλα της εξουσίας, κολλημένοι σε ένα κλειστοφοβικό παρελθόν γεμάτο επαναλαμβανόμενα λάθη και διαφθορά χωρίς τέλος. Χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς καμία διάθεση για πρόοδο, εξακολουθούν να μιλάνε την ίδια σιχαμερή ξύλινη γλώσσα που κανείς δεν καταλαβαίνει, διατηρώντας την εμμονή τους για την εξουσία, συμπεριφέρονται ως άλλοι Καίσαρες απλά για να μην αισθάνονται την ανυπαρξία τους.

Τώρα τελευταία κάποιοι από αυτούς αντιμετωπίζουν σοβαρά συνειδησιακά προβλήματα, τα οποία τα λύνουν εξαπολύοντας απειλές κατά του προϊσταμένου τους (πρωθυπουργού), βγάζοντας πύρινους λόγους από το βήμα της βουλής και κάνοντας δηλώσεις του τύπου "παραιτήσου γιατί αλλιώς θα σε ρίξω". Στο τέλος, και μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις (είναι και δύσκολοι) σκύβουν το κεφάλι, βάζουν την ουρά στα σκέλια και απλά κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Υπηρετούν τις κομματικές γραμμές και χειροκροτούν βεβαίως βεβαίως. Με δύναμη, για να είναι σίγουροι πως κάποιος από τους συνεργάτες του προϊσταμένου θα τους δει και θα πει μια καλή κουβέντα γι’ αυτούς στον βοσκό. Συμμετέχουν δηλαδή σε αυτό το σύστημα που ακόμα και οι ίδιοι ξέρουν ότι τους στερεί πολλές φορές την ελευθερία της γνώμης τους και του λόγου τους, με όποιο τίμημα, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία, διακατεχόμενοι από ένα άρρωστο συναίσθημα ευθύνης. Κανείς δεν έχει καταλάβει ποτέ τι είναι αυτό το συναίσθημα, αφού όλες οι αποφάσεις που παίρνουν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πλουσίων φίλων τους, μεγαλοεργολάβων, εκδοτών, καναλαρχών, διαφημιστών και λοιπών χορηγών των προεκλογικών τους εκστρατειών και όχι του λαού, οποίος είναι αυτός που τους έχει εκλέξει και από τον οποίο εξαρτώνται για να εκλεγούν πάλι.

Πνιγμένοι στις αμφισβητήσεις, και στο φόβο μήπως χάσουν τα περίφημα κεκτημένα που τους κρατούν ζωντανούς, που τους τροφοδοτούν με ζωή σε έναν κόσμο που αν θα έπρεπε να δουλέψουν ή να ασχοληθούν με κάτι πραγματικά, σίγουρα θα ανακάλυπταν ότι είναι ένα μεγάλο τίποτα, ακολουθούν πιστά το βοσκό τους, παριστάνουν ότι του δείχνουν εμπιστοσύνη, με μόνο στόχο τους την ύπαρξή τους στη δημοσιότητα, το ανακάτεμά τους με τα κοινά, τη συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Για το τέλος αφήνω τους παχυλούς τους μισθούς και την συνταξιοδοτική τους εξασφάλιση.
Μην ξεχνάμε πως πολλοί από αυτούς δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, πως αλλιώς να πάρουν σύνταξη….

Τώρα, αν εμάς όλο αυτό το θέαμα των άβουλων χειροκροτητών των εδράνων της βουλής, που παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας, μας ικανοποιεί, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους ξαναψηφίσουμε. Όμως τότε θα πρέπει να σταματήσουμε τους καθημερινούς αμανέδες και τα αχ βαχ για τη ζωή μας. Μαχαίρι. Θα πρέπει να μάθουμε να υποστηρίζουμε τις επιλογές μας, όποια επίπτωση και να έχουν στη ζωή μας. 

Αν πάλι αυτό το θέαμα το σιχαινόμαστε, μας γυρίζει τ’ άντερα και μας κάνει να αισθανόμαστε κλειστοφοβία και απέχθεια, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αντισταθούμε. Κλείνουμε τις τηλεοράσεις που μεταδίδουν τα κανάλια των φίλων τους, σταματάμε να καταναλώνουμε ασύστολα τα προϊόντα που εισάγουν οι μεγαλόσχημοι συνεργάτες τους. Είμαστε συνειδητοί στις πράξεις μας.
Επίσης όταν έρθουν οι εκλογές. Προσέχουμε. Θυμόμαστε ότι οι περισσότεροί τους μας έχουν γεμίσει ασύστολα ψεύδη τόσα χρόνια, ζητιανεύοντας την ψήφο μας. Για να μην συζητήσουμε την απόλυτη κατάντια του τελευταίου αυτού τριημέρου, όπου κατάφεραν και καταπόντισαν τις αγορές και τις οικονομίες των μισών χωρών του πλανήτη, παίζοντας το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με έπαθλο τις ζωές μας και την εξουσία. Μαύρο λοιπόν, κατάμαυρο. Να μην τους ξαναψηφίσουμε ποτέ. Να τους εξαφανίσουμε από το πολιτικό πρόσωπο της γης. Να μάθουν να ζουν με αυτά που παράγουν ή ακόμα χειρότερα να ζουν με αυτά που έχουν κλέψει ή καταχραστεί. Στο τέλος, πάντα επικρατεί η φωνή της συνείδησης.

Και η εξαφάνιση από τα κοινά είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς αυτό το τρέμουν οι περισσότεροι. Και λόγω ανικανότητας και λόγω υστεροφημίας. Συνήθως οι πρωθυπουργοί, ψοφάνε να γραφτούν στα βιβλία της ιστορίας. Ας μην τους δώσουμε αυτή τη δυνατότητα.

Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι από τις ενέργειές μας εξαρτάται η επιβίωση αυτού του σάπιου συστήματος. Και ότι επίσης στο δικό μας χέρι είναι να το γκρεμίσουμε. Γιατί αν αυτό το σύστημα δεν γκρεμιστεί, αν δεν εκραγεί από τα θεμέλιά του, τίποτε καλό δεν πρόκειται να προκύψει για εμάς. Θα είναι πάντα πρώτο το χρήμα.

Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε περισσότεροι και ότι αν θέλουμε, και το πιστέψουμε, είμαστε και δυνατότεροι. Όταν είμαστε ενωμένοι, όταν δίνουμε σημασία στους γύρω μας, όταν είμαστε οργανωμένοι σαν κοινωνία, με δομές αλληλεγγύης και υποστήριξης. Όταν μοιραζόμαστε και ανταλλάσσουμε. Όλα αυτά μας κάνουν ανθεκτικότερους ενάντια σε όλους αυτούς τους υπηρέτες του συστήματος. Και πάνω από όλα ποτέ δεν σταματάμε να διεκδικούμε, να ονειρευόμαστε και να απαιτούμε. Δεν τους φοβόμαστε, στα μάτια μας είναι όλοι τους απαξιωμένοι πλέον.