Ιστορία μου, ανεργία μου

Με την ανεργία συναντηθήκαμε το 2010, συγκεκριμένα την εποχή του Καστελλόριζου και της μώβ γραβάτας, αφού τότε αποφάσισε η αφεντικίνα μου, που είχε μια μικρή εταιρεία πληροφορικής, ότι δεν άντεχε πλέον τα χρέη και το κυνηγητό από τις τράπεζες και την έκλεισε.

Η αλήθεια είναι ότι, ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να βρω πάλι δουλειά, αλλά επειδή γενικώς τα προηγούμενα χρόνια κατάφερνα να βρίσκω δουλειά και μάλιστα, σχεδόν πάντα ενδιαφέρουσα, δεν μου πέρναγε από το μυαλό πόσο δύσκολο θα ήταν αυτή τη φορά…

Κάτι η ηλικία, πολύ περισσότερο η κρίση, πέρασαν 4 χρόνια από τότε και μόνο για 6 μήνες κατάφερα να εργαστώ για λίγο και για ελάχιστα χρήματα.

Το θέμα με την ανεργία και την εργασία είναι κυρίως το ψυχολογικό βάρος. Καθώς ζούμε σε μια κοινωνία δομημένη πάνω στα υλικά αγαθά και το χρήμα, σου δημιουργείται η εντύπωση, σε κάποιες περιπτώσεις και η πεποίθηση, ότι είσαι «άχρηστος» επειδή δεν δουλεύεις και δεν «προσφέρεις». Τουλάχιστον εγώ αυτό σκεφτόμουν. Στην αρχή. Αργότερα, όταν στέλνεις βιογραφικά και κανείς δε σου απαντάει, ούτε καν αρνητικά, όταν κάνεις συνεντεύξεις και ακούς όλα τα παράλογα, όλες αυτές τις απαιτήσεις επιπέδου σκλάβου, όλα αυτά που πρέπει να ανεχτείς, αρχίζεις και αισθάνεσαι μικρός, πολύ μικρός και αδύναμος που πρέπει να δεχτεί οτιδήποτε για να βρει δουλειά. Ξεχνάς τις σπουδές σου, τα πτυχία σου, την προϋπηρεσία σου, την εμπειρία σου. Όλα αυτά ισοπεδώνονται από την ανάγκη για δουλειά. Θα κάνεις οτιδήποτε για λίγα, πλέον, χρήματα. Με τον καιρό έρχεται η θλίψη και η κατάθλιψη. Συνεχίζεις να στέλνεις βιογραφικά. Ακόμα και να παρακαλάς για μια δουλειά παντελώς άσχετη με το αντικείμενό σου, για μια δουλειά που δεν θα είσαι παραγωγικός, που θα την μισείς για να πάρεις 400 ευρώ (μερικές φορές και λιγότερα) που δεν θα σου φτάνουν ούτε για να περάσεις το μισό μήνα.

Αρχίζεις και στερείσαι διάφορα πράγματα: από την παρέα των φίλων σου που μένουν μακριά αφού χρήματα για καύσιμα δεν περισσεύουν, βόλτες, μικρές απολαύσεις όπως το σινεμά, το θέατρο, μια συναυλία, καινούργια ρούχα, ακόμα όμως και βασικότερα πράγματα όπως είδη διατροφής, την οποία έχεις περιορίσει στα απολύτως απαραίτητα ίσα για να μην πεινάς. Αυτά βέβαια για κάποιους σαν κι εμένα που δεν έχουν οικογένεια και εξαρτώμενα μέλη. Για τους υπόλοιπους που έχουν οικογένειες, παιδιά που πηγαίνουν σχολείο, υποχρεώσεις, ούτε καν μπορώ να σκεφτώ σε ποια κόλαση ζουν.

Σε αυτή τη φάση της  ζωής μου εμφανίστηκαν οι φίλοι. Οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές, οι δικοί μου άνθρωποι.  Οι πραγματικοί, αυτοί που νοιάζονται, που στάθηκαν και στέκονται δίπλα μου στην ανάγκη. Ομολογώ πως είμαι πάρα πολύ τυχερή σε αυτό. Γιατί έχω στη ζωή μου αυτούς τους ανθρώπους. Πριν δύο χρόνια σε μια εκδήλωση με θέμα την κρίση, τη κατάθλιψη και τις αυτοκτονίες, ένας ψυχίατρος είχε πει ότι  αν κάποιος μπορεί να κάνει κάτι για την κατάθλιψη αυτό είναι το να νοιαστεί τον διπλανό του. Μιλώντας λοιπόν με αυτούς τους όρους, το να έχω δίπλα μου ανθρώπους που με νοιάζονται, με φροντίζουν, μπορούν να γίνουν «αυτί» για τα προβλήματά μου, με στηρίζουν ψυχικά και υλικά, με κατατάσσει στην ειδική κατηγορία των ευτυχισμένων -  παρόλα τα προβλήματα - ανθρώπων. Αυτών που έχουν γλιτώσει την κατάθλιψη. Βέβαια, για να χτιστούν τέτοιες σχέσεις μεταξύ μας, αφού με κανέναν δεν γεννιόμαστε γνωστοί, υπήρξε μια σοβαρή προσπάθεια από όλες τις πλευρές, διάφορες δράσεις κοινωνικοποίησης, πολυς χρόνος που περάσαμε μαζί, και κυρίως άνοιγμα, καρδιάς και μυαλών. 

Τελικά αυτό  πιστεύω ότι είναι και το αντίδοτο στη μιζέρια και την κατάθλιψη που μας προκαλεί η ανεργία και η φτώχεια : η κοινωνικοποίηση. Η συλλογική δράση. Οι αγώνες. Μαζί με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε δημιουργήσει τις δομές εκείνες που, μπορεί να πει κανείς, αποτελούν μια μικρή δίοδο διαφυγής από τις έννοιες, αλλά και σ ένα άλλο επίπεδο ακόμα και πεδίο εμβάθυνσης στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Μέσα από αυτές τις δομές προσπαθούμε να δούμε με λίγο διαφορετικό τρόπο αυτό που μας συμβαίνει και που έχει επίδραση στις ζωές όλων μας, άνεργων και μη. Μέσα από αυτές τις δομές άνθρωποι γνωρίστηκαν, μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους, βοήθησαν ο ένας τον άλλον, προέκυψαν φιλίες, έρωτες, άλλες δομές, νέες ιδέες, ένας καταιγισμός συναισθημάτων νέων κάθε φορά, που ναι μεν μπορεί να μην μας προσφέρουν χρήματα, αλλά αναπληρώνουν συναισθηματικές  ανάγκες πολύ βασικές για την ψυχική ισορροπία μας. Μάθαμε να συνεργαζόμαστε, να δίνουμε και να παίρνουμε, να ανταλλάσσουμε, μάθαμε ότι όλα μπορούν να γίνουν με λίγα ή και καθόλου χρήματα. Όλα αυτά έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται με μεγάλο αγώνα, πολλή αγωνία, δυσκολίες, αλλά και με μεγάλη χαρά. Αποτελούν μια συνεχή εμβάθυνση στα κίνητρά μας, τα οποία αφορούν όχι μόνο τις συγκεκριμένες δράσεις αλλά και τη συνολική μας παρουσία στη ζωή, την ιδεολογία μας, τη ματιά μας απέναντι στα πράγματα. Ταυτόχρονα δίνουμε αγώνες σε επίπεδο καθημερινότητας για αξιοπρέπεια, αγάπη, δικαιοσύνη και ισότητα, για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλο τον κόσμο, για να μην υπάρχουν φτώχεια και αποκλεισμοί.

Παρόλη λοιπόν την κατάσταση μου, αυτή της άνεργης, πλέον σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι ανενεργή ή παροπλισμένη. Δίνω τον αγώνα μου καθημερινά τόσο με τον εαυτό μου όσο και με τις συνθήκες που επικρατούν. Μερικές φορές κερδίζω και άλλες χάνω. Όμως δεν σταματώ. Μπορεί να κάνω κάποιες υποχωρήσεις σε ότι αφορά την αναζήτηση εργασίας, η οποία φυσικά και δεν τελειώνει αφού με κάποιον τρόπο θα πρέπει να πληρωθούν και οι συσσωρευμένοι λογαριασμοί (πάντως όχι με σκλαβιά των 200 ευρώ το μήνα και σίγουρα όχι με μόρια), πλέον όμως δεν αισθάνομαι μόνη και κυρίως δεν με αγγίζει όλη αυτή η συναισθηματική τρομοκρατία που ασκείται από την εξουσία με στόχο να γίνουμε όμορφα και πειθήνια πρόβατα. Αντιθέτως όλο αυτό το μαύρο πράγμα με κάνει να αισθάνομαι δυνατή… τι άλλο να κάνω άλλωστε…

Κλείνοντας θα ήθελα να πω σε όλους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα : κουράγιο! Δεν είστε μόνοι. Βγείτε έξω, μιλήστε με άλλους ανθρώπους, μοιραστείτε το πρόβλημά σας, την ιστορία σας, ενωθείτε με άλλους στην ίδια κατάσταση, συζητήστε, αγωνιστείτε, ενώστε τις φωνές σας, διαμαρτυρηθείτε, αντιδράστε! Είμαστε άνθρωποι, με σάρκα και οστά, όχι ανθρωπάκια - αριθμοί στις αριθμομηχανές τους και στις λίστες τους, θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και αγάπη, δεν θα τους χαρίσουμε τις ζωές μας. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας για έναν καλύτερο κόσμο και είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα ξαναφέρουμε την αγάπη…

Είμαι η Όλγα κι αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου τα τελευταία 3 χρόνια.....