Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Της πατρίδας μου η σημαία

Θα αρχίσω κάνοντας μια δήλωση : Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου.
 
Αγαπώ πολύ τους ανθρώπους της, τη γλώσσα της, το φως της, το χρώμα της, τη θάλασσα, τον αέρα. Αγαπώ τη χαλαρότητά της, την ασφάλειά της, τη φρεσκάδα της, την ομορφιά της.
Αγαπώ το γεγονός ότι σε όποιο μέρος της και να βρεθώ μπορώ να είμαι μέσα σε 2 ώρες από το βουνό στη θάλασσα. Ότι μπορώ να πάρω το καράβι και σε λίγες ώρες να βρεθώ σε κάποιο πανέμορφο νησί και να απολαμβάνω τον ήλιο. Λατρεύω το γεγονός ότι ο ήλιος δεν μας εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα και τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Αγαπώ τους ανθρώπους της. Ναι αυτούς τους περίεργους φωνακλάδες, πονηρούς, χαλαρούς, παθιασμένους ανθρώπους που έχουν ως πρώτη τους προτεραιότητα την οικογένεια και τη μάνα τους και μετά όλα τα υπόλοιπα. Όλους αυτούς που είναι απολύτως ατομιστές, αλλά στη δύσκολη στιγμή θα ενωθούν όλοι μαζί για να τα καταφέρουν. Όλους αυτούς που ψάχνουν ευφάνταστους τρόπους να αντιστρέψουν μια άσχημη για αυτούς κατάσταση.
Ναι, αγαπάω τους ανθρώπους της γιατί υποστηρίζουν τις ιδέες τους με πάθος.

Τις τελευταίες μέρες όμως αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας προσδιορίζει γενικώς ως πατριώτες. Αναρωτιέμαι μήπως έχουμε διαστρεβλώσει λίγο την αλήθεια.

Μήπως για να είμαστε πατριώτες πρέπει να προσκυνάμε όλη μέρα τη σημαία και να θέλουμε να εξαφανίσουμε από το χάρτη όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που έχουν διαφορετική θρησκεία ή χρώμα ή γλώσσα, για να δείξουμε ότι είμαστε από ανώτερη πάστα? Μήπως πρέπει να προάγουμε το μίσος ακόμα και εναντίον άλλων Ελλήνων που τυγχάνει να έχουν διαφορετική άποψη από τη δική μας? Μήπως πρέπει να κακοποιούμε την Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιώντας τη για να βρίσουμε, να απειλήσουμε, να φωνάξουμε και να επιτεθούμε?
Τελευταία παρακολουθώ κάποιες ενέργειες απίστευτου σπαραγμού μεταξύ των Ελλήνων σαν να διεξάγεται ένας άτυπος αγώνας πατριωτισμού, σαν να θέλουμε να αποδείξουμε πως όλοι μας είμαστε θύματα μιας τεράστιας συνωμοσίας και πως κάποιοι που τολμούν να πουν τη γνώμη τους είναι είτε προδότες του έθνους!, είτε ανήκουν σε κάποιες μυστικές συμμαχίες που μόνος τους στόχος είναι να βλάψουν τα εθνικά μας συμφέροντα!

Μήπως έχουμε διαστρεβλώσει εντελώς την έννοια της λέξης αγάπη για την πατρίδα?
Γιατί αγάπη για την πατρίδα δε σημαίνει βρίζω, χτυπάω, απειλώ, σκοτώνω άλλους Έλληνες. Σημαίνει αποδέχομαι, εκτιμώ, κατανοώ. Τη γνώμη και την άποψη του άλλου ανθρώπου. Τον ίδιο τον άνθρωπο ως φυσική παρουσία και οντότητα. Εξάλλου οι άνθρωποι είναι ένα σημαντικό κομμάτι της λέξης πατρίδα.
Σημαίνει προσέχω το περιβάλλον γύρω μου. Δεν ξαμολάω τα σκουπιδαριό μου οπουδήποτε και προσέχω να μην μολύνω το πολύτιμο έδαφος. Σημαίνει σέβομαι την γλώσσα. Μιλάω και γράφω Ελληνικά, με επίγνωση και εκτίμηση και χωρίς να χρησιμοποιώ όλες αυτές τις δανεικές λέξεις που μου φέρνουν ευκολία, αλλά δεν με βοηθούν να καλλιεργήσω το πνεύμα μου. Είμαι πολεμιστής, αλλά έχω ευγενική συμπεριφορά, σέβομαι τους αντιπάλους μου και δεν χρησιμοποιώ δόλια μέσα για να τους εξαπατήσω. Σκέφτομαι το συνάνθρωπο, δηλαδή αναπτύσσω υγιή κοινωνική συμπεριφορά. Δεν είμαι μόνος μου σε αυτό τον κόσμο, ανήκω σε ένα σύνολο ανθρώπων που πρέπει να συνεργαστούν προκειμένου να επιτευχθεί ένα συγκροτημένο αποτέλεσμα.
Σημαίνει σέβομαι τον εαυτό μου και βλέπω την ουσία των πραγμάτων. Δε στέκομαι μόνο στην επιφάνεια, κοιτώ και κάτω από αυτήν. Προσπαθώ να υποστηρίξω την άποψή μου με κόσμιο τρόπο όπως έκαναν και οι διάσημοι πρόγονοί μας. Δεν προσπαθώ με το ζόρι να την επιβάλλω με οποιοδήποτε τρόπο και με απειλές. Το να σπάσω κάποιον στο ξύλο, δε με κάνει αυτόματα κάποιον που αγαπάει την πατρίδα του περισσότερο από κάποιον άλλο. Αντίθετα με κάνει κάποιον υστερικό, φανατικό, τρελό μισάνθρωπο.
Γιατί αυτό είναι κάτι άλλο, δεν είναι πατριωτισμός.

Τι είναι όμως αυτό?

Μήπως είναι απλό και καθαρό μίσος? Μόνο θυμός που πηγάζει από τη διαστρέβλωση της πραγματικότητάς μας. Της αλήθειας μας? Μήπως ψάχνουμε κάτι να μισήσουμε γιατί δεν μπορούμε να βρούμε κάτι να αγαπήσουμε? Μήπως ψάχνουμε ένα σημείο αναφοράς για να επιβεβαιωθούμε ως υπάρξεις? Για να δηλώσουμε στον απέραντο κόσμο, πως υπάρχουμε?

Και δυστυχώς η πραγματικότητά μας είναι ότι εδώ και λίγο καιρό η πατρίδα μας έχει σταματήσει να είναι Ελληνική. Είναι στην κατοχή μιας μεγαλύτερης σε μέγεθος δύναμης που λέγεται Ευρώπη. Είναι έρμαιο στα χέρια των τραπεζιτών και των διακινητών του χρήματος. Είναι στη διασταύρωση των συμφερόντων των πολυεθνικών που κοιτούν με μεγάλη λαχτάρα τα νησιά μας και τα εύφορα εδάφη μας και ξερογλείφονται έτοιμες να ορμήσουν στο πτώμα της Ελληνικής ύπαρξης.
Ενάντια σε αυτές τις δυνάμεις κατοχής κανένας μα κανένας Έλληνας, είτε αγαπάει την Ελλάδα είτε όχι, δεν έκανε τίποτα για να αποδείξει ότι σέβεται τον εαυτό του και την πατρίδα του. Μόνο σκόρπιες φωνές, χωρίς δύναμη, χωρίς πίστη, χωρίς πάθος. Όλο μας το πάθος εξαντλείται στο πως θα εξαφανίσουμε τους μετανάστες, ενώ είμαστε έτοιμοι εμείς να γίνουμε μετανάστες σε άλλες χώρες…
Τα πολιτικά και συντεχνιακά συμφέροντα δίνουν και παίρνουν, πίσω από τις πλάτες όλων αυτών που διατείνονται ότι είναι μέγιστοι πατριώτες….
Το μαύρο χρήμα κυκλοφορεί πλέον ελεύθερα και χωρίς φόβο και πάθος.

Η κουλτούρα των προγόνων μας έχει πάει περίπατο, κι εμείς στεκόμαστε εδώ ανήμποροι να την ακολουθήσουμε. Το πνεύμα μας κείτεται μισοπεθαμένο στο βωμό του κέρδους και της φήμης.

Και ακόμα τσακωνόμαστε για το ποιος είναι μεγαλύτερος και καλύτερος Ελληνάρας….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου