Ένα φτωχό και μόνο μαναβάκι…

Πριν 3 χρόνια που έφτιαξα προφίλ στο facebook, είχα αποφασίσει να το διατηρήσω όσο πιο αληθινό γίνεται. Ποτέ δεν μου άρεσε να το παίζω κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Ούτε στη ζωή στον έξω κόσμο το κάνω, ούτε και στη διαδικτυακή μου ζωή θα το έκανα, πολύ απλά γιατί δεν ξέρω να παίζω αυτό το παιχνίδι, και μεταξύ μας τώρα, ούτε και θέλω να μάθω. Πιο πολλούς μπελάδες φέρνει, παρά κέρδος. Είμαι τύπος «what you see is what you get».

Το προφίλ μου λοιπόν, είναι αληθινό. Δεν προσποιούμαι ότι είμαι κάτι άλλο. Ούτε το παίζω κάτι που δεν είμαι. Αυτά που γράφω είναι οι πραγματικές μου σκέψεις, τις οποίες τις γράφω  μόνο όταν έχω έμπνευση και δεν με ενδιαφέρει να γράφω τσιτάτα για να με θαυμάζετε. Γενικώς δεν με ενδιαφέρει να κερδίσω κάποιο βραβείο ενδιαφέροντος χαρακτήρα, γιατί νομίζω πια πως μετά από 39 χρόνια ζωής, αρχίζω να καταλαβαίνω τι αξίζω.

Πολλοί από τους 500 φίλους μου είναι αληθινοί και τους βλέπω και τους μιλάω και τους αγγίζω και μοιράζομαι πράγματα μαζί τους και έξω από το σπίτι. Η καλύτερη μου φίλη είναι η Amelie Law, την οποία γνωρίζω 15 χρόνια, αν και οφείλω να ομολογήσω πως μέσω του facebook γνωρίστηκα και με κάποιους άλλους ανθρώπους με τους οποίους νομίζω ότι ταιριάζω και κάνουμε παρέα. Αυτό δε σημαίνει πως μπορώ να γίνω φίλη με όλους, ούτε όμως πως δεν μπορώ να συζητώ με όλους και να ανταλλάσσουμε απόψεις ή διαφωνίες.

Γενικώς, το προφίλ μου το χρησιμοποιώ για να εκθέτω τις απόψεις μου (τις αληθινές, όχι εκείνες που θα ήθελε ο άλλος μου εαυτός), ή να το γεμίζω με τις αγαπημένες μου μουσικές. Επίσης το χρησιμοποιώ για να κάνω πλάκα με τους φίλους μου, ή να ανεβάζω φωτογραφίες από τις εκδρομές μου και τις διακοπές μου. Δε φοβάμαι τόσο τις υποκλοπές, από τη στιγμή που ξέρω, όπως και όλοι μας, ότι στο διάστημα πάνω από τα κεφάλια μας αιωρούνται χιλιάδες δορυφόροι, που ανά πάσα στιγμή ξέρουν μέχρι και τι χρώμα βρακί φοράμε. Δεν έχω να κρύψω τίποτα, οπότε εσείς που είστε φίλοι μου ξέρετε ακριβώς τι καπνό φουμάρω (παρεμπιπτόντως δεν καπνίζω).

Δεν είμαι συγγραφέας ή δημοσιογράφος, ούτε και εξετάζω το γεγονός να γίνω. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να πω την άποψή μου και είμαι έτοιμη να δεχτώ την κριτική. Ξέρω ότι η κριτική υπάρχει παντού εκεί έξω, οπότε είναι μάλλον αφελές να νομίζουμε πως θα είναι απούσα σε ένα μέρος/μέσο που δεν υπάρχει φυσική παρουσία (όπως το Facebook). Παρόλα αυτά το ότι μπορώ να βάζω τις λέξεις στη σειρά με σωστό τρόπο, δεν με κάνει αυτόματα ειδική στη συγγραφή. Όσοι από εσάς με κάνατε φίλη γιατί διαβάσατε κάτι που έγραψα, θα απογοητευτείτε, αλλά ομολογώ πως δεν έχω πάντα την ίδια έμπνευση. Τις περισσότερες φορές γράφω ασυναρτησίες. Ή δε γράφω τίποτα….

Δεν ενδιαφέρομαι να βρω γκόμενο μέσω του διαδικτύου, οπότε αν κάποιοι από εσάς έχετε τέτοιο σκοπό, καλύτερα ξανασκεφτείτε το. Μου είναι ήδη κουραστικό να φροντίζω έναν άντρα, πόσω μάλλον να αποκτήσω και δεύτερο!

Ασχολούμαι εδώ και 10 χρόνια με το Βουδισμό και δεν πιστεύω σε έναν Θεό ο οποίος βρίσκεται έξω από εμάς. Πιστεύω στο Θεό που βρίσκεται μέσα μας. Δεν κατακρίνω καμία θρησκεία και υποστηρίζω το απόλυτο δικαίωμα του καθένα μας να πιστεύει σε ότι θέλει. Ποτέ δε θα προσπαθήσω να επιβάλλω την αποψή μου σε κάποιον και ποτέ δε θα δεχτώ από τους άλλους τέτοιου είδους επιβολές.

Επίσης θέλω να ομολογήσω ότι κάνω πολλά λάθη. Ναι, το παραδέχομαι! Πολλές φορές έχω άδικο (συμβαίνει και αυτό στους ανθρώπους). Δε φοβάμαι να το παραδεχτώ και να ζητήσω και συγγνώμη!

Είμαι μεγάλη φαν των ταινιών εποχής (ναι αυτές που οι άνθρωποι δεν έκαναν σεξ, είχαν πολλά μυστικά, κρατούσαν ηλιθιωδώς τους τύπους και έπιναν πολύ τσάι) και των μυθιστορημάτων επίσης εποχής.

Δε γνωρίζω πολλά από ιστορία, πολιτική, οικονομία και άλλα τέτοια περιπετειώδη σπορ. Τα σέβομαι και παρακολουθώ αυτούς που τα ξέρουν. Η γνώμη μου βασίζεται στην εμπειρία μου και μόνο.

Είμαι άνθρωπος κανονικός. Βγαίνω έξω, πίνω κανένα ποτάκι, κάνω κανένα τσιγάρο τράκα από τα πακέτα των φίλων μου, βλέπω τηλεόραση (ναι έχω ξεπέσει τόσο!) και ακούω πολύ ραδιόφωνο (όμως όχι τα παπαγαλάκια, το άλλο με τη μουσική)

Επίσης έχω να εξομολογηθώ πως βρίζω. Ναι καλά ακούσατε! Βρίζω. Προσπαθώ βέβαια να κρατιέμαι συνήθως, αλλά γενικώς τα χώνω. Γι’ αυτό θα ήθελα να σας παρακαλέσω άμα σοκάρεστε να αλλάξετε κανάλι. Γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Στο δικό μου τοιχαλάκι λέμε και κακές λέξεις.

Αυτό δε σημαίνει πως δεν είμαι ευγενική με τους άλλους. Το αντίθετο θα έλεγα. Μπορεί ακόμα και να τσακωθώ με κάποιον και να μην του πω ούτε ένα καντήλι. Ούτε ένα τόσο δα βρισιδάκι. Είμαι ευγενική όσο ευγενικοί είναι και οι άλλοι απέναντί μου. Όμως δε θα κάτσω να ανεχτώ τη σκατίλα κανενός στα μούτρα μου. Δε θα πάρω εγώ τις αμαρτίες του κόσμου στις πλάτες μου, ούτε θα γίνω δασκάλα καλής συμπεριφοράς.

Για το τέλος αφήνω τα χειρότερα! Δεν έχω πάει ποτέ μου σε συναυλία κλασσικής μουσικής! (ναι το ομολογώ), ούτε στη Λυρική σκηνή, ούτε στο Μέγαρο μουσικής, ούτε έχω δει τις σούπερ ψαγμένες κουλτουριάρικες παραστάσεις όπου κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε και στο τέλος όλοι το παίζουν εκστασιασμένοι. Δεν μου αρέσουν οι ταινίες που έχουν 3 διαλόγους σε 3 ώρες και δεν μου αρέσουν οι ακραίοι πειραματισμοί στη μουσική, όπου κάποιος βροντάει τα όργανα και βγάζει κραυγές και αυτό όλοι το θεωρούν συναρπαστικό. Είμαι πιο απλή από τόσο.

Για αυτά και για άλλα πολλά, θα ήθελα να παρακαλέσω όλους εσάς που θεωρείτε τους εαυτούς σας κάτι το ιδιαίτερο, να είστε λίγο επιεικείς με όλους εμάς τους καημένους της υποκουλτούρας που δεν ταιριάζουμε στα ανώτερα στρώματα όπως εσείς και τολμάμε να παίζουμε και να κάνουμε βλακείες στα ντουβάρια μας με τους φίλους μας και να ακούμε σαχλά άσματα του τύπου «sexy bull». Συγχωρέστε μας που χαλάμε την υψηλή αισθητική σας και σας ταλαιπωρούμε, αλλά δεν έχουμε φτάσει ακόμα στα υψηλά επίπεδα τα δικά σας (και μεταξύ μας ούτε και θα φτάσουμε ποτέ). Α! και για να σας προειδοποιήσω, αυτά τα κάνουμε και στα σπίτια μας όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί…!

Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο αδυσώπητος κόσμος του διαδικτύου που θέλει όλους μας σοβαρούς, μετρημένους και κυρίως προβατοποιημένους, που βάζει χιλιάδες μπιπ στις φράσεις μας και στις εικόνες μας, μας δίνει το δικαίωμα να μην παλεύουμε πια με αυτά που δεν μας αρέσουν και τόσο πολύ, ή με αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δεν τα καταφέραμε. Μας δίνει το δικαίωμα της διαγραφής (delete επί το ελληνικότερον). Και καθαρίσαμε. Ότι δεν μας πήγε καλά, ότι μας εκνεύρισε, ότι πηγαίνει αντίθετα με τις παγιωμένες αντιλήψεις μας, ότι εισβάλλει στο κουκούλι που έχουμε χτίσει, ότι μας ξεβολεύει, το διαγράφουμε.

Delete λοιπόν! Και καθαρίσαμε….