Σημείο αναφοράς

Φωτό : Το Μαναβάκι

Δύσκολοι καιροί. Στα όρια της κατάθλιψης οι περισσότεροι από εμάς. Αβεβαιότητα, αδιέξοδα, φόβος, απελπισία. Νιώθουμε πως τα γεγονότα μας ξεπερνούν, πως είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Έχουμε στο νου μας τις δουλειές, τα σπίτια, τα χρήματα, τις υποχρεώσεις. Γεμάτος ο νους από έγνοιες. Το προσωπικό μας κουτάκι έχει γεμίσει από φόβο και κλεισούρα. Δεν υπάρχει καμία προοπτική διεξόδου από αυτό το κλειστοφοβικό περιβάλλον.

Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ σήμερα το πρωί, μέχρι που βγήκα από το σπίτι μου. Έχω την πολυτέλεια για μία στάση στην ακροθαλασσιά, πριν τη δουλειά. Τα φθινοπωρινά πρωινά είναι έτσι κι αλλιώς πανέμορφα, αλλά σήμερα το θέαμα σου έκοβε την ανάσα. Και καθώς πάντα έχω μαζί μου τη φωτογραφική μου μηχανή, τράβηξα μερικές φωτογραφίες.

Φωτό : Το Μαναβάκι

Καθώς λοιπόν στεκόμουν στην παραλία και παρατηρώντας το χρώμα της θάλασσας, τα κύματα και τα περίτεχνα σχήματα των σύννεφων σκεφτόμουν πώς μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος από αυτό το θέαμα. Πώς μπορεί να μην σκεφτεί ότι είμαστε φτιαγμένοι από αυτό το υλικό. Από θάλασσα, από ηλιαχτίδες, από σύννεφα, από αέρα, από φωτιά, από γή, από στίχους ποιημάτων. Πως είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη για να μπορούμε να διαλυόμαστε στο σύμπαν και να ξαναφτιαχνόμαστε φωτεινότεροι και δυνατότεροι και τα κομμάτια μας να μεταφέρουν τα όνειρα και τις εμπειρίες μας στο άπειρο.

Και πως αυτές μας οι συνθέσεις είναι πιο υπέροχες από κάθε είδους ύλη, σκέψη και ιδέα που γεννιέται στο κεφάλι μας. Και πως η ευτυχία μας εξαρτάται από τη σύνδεσή μας με την πρωτογενή μας ύλη και όχι την κατασκευασμένη, αυτή που έχουμε φτιάξει με τις σκέψεις μας. Τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα χρήματα…Ύλη χωρίς καμία αξία. Ύλη φτιαγμένη από σκέψεις, από επιθυμίες, και ιδέες.

Φωτό : Το Μαναβάκι

Αν το στοχαστούμε, αν αφεθούμε σε αυτό το συναίσθημα, σε αυτή την επαφή με τον κόσμο των ονείρων, με τη φύση τη μάνα μας, θα δούμε πως όλες οι σκέψεις διαλύονται, όλα τα λάθη μας συγχωρούνται. Γιατί είναι υπέροχο να κάνουμε λάθη, είναι υπέροχο να μην είμαστε τέλειοι. Είναι υπέροχο να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τις ατέλειές μας και να ζούμε μ’ αυτές σε αρμονία. Να μην διακατεχόμαστε από τύψεις για κάθε μας πράξη και κάθε μας λόγο, είναι υπέροχο να μπορούμε να ζούμε ελεύθεροι από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις. Είναι υπέροχο να δεχόμαστε τα πράγματα όπως είναι, να μην τα χιλιο-αναλύουμε μέχρι την τελευταία τους ανάσα. Να μην παλεύουμε διαρκώς να τα αλλάξουμε, αλλά να προσπαθούμε να δουλεύουμε με αυτά. Να παρατηρούμε τη στάση μας μέσα σ’ αυτά. Η αποδοχή είναι το κλειδί για την ελευθερία.

Είναι καταπληκτικό να έχουμε ροή και ευελιξία. Όπως ακριβώς κάνει και η φύση. Αλλάζει κάθε δευτερόλεπτο και δημιουργεί μια φρέσκια, καθαρή στιγμή. Είναι αυτή η στιγμή που θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς μας. Αυτή η στιγμή που θα βγούμε από τους δαιδάλους του μυαλού μας και θα συνδεθούμε με το σύμπαν. Διαρκεί μόνο ένα δευτερόλεπτο, που όμως είναι αρκετό για να μας αφυπνίσει, να μας δημιουργήσει την αίσθηση της απελευθέρωσης που τόσο πολύ μας λείπει για να μπορέσουμε να πετάξουμε επιτέλους προς το διάστημα.

Αντέχουμε ακόμα, κόντρα στα σημεία των καιρών...

Φωτό : Το Μαναβάκι