Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Έλληνες πολιτικοί (3 μήνες μετά)

Στις 5 Νοεμβρίου 2011, είχα γράψει το κείμενο αυτό : http://tomanavaki.blogspot.com/2011/11/blog-post.html.
Αν θυμάμαι καλά, τότε ήταν η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.
Από τότε, απολύτως τίποτα δεν έχει αλλάξει στο Ελληνικό κοινοβούλιο.....
Πάμε ξανά λοιπόν με λίγες μικρές - προς το χειρότερο - αλλαγές!

Έλληνες πολιτικοί :

Χωρίς ιδέες, χωρίς οράματα, χωρίς φρέσκια ματιά, χωρίς καθαρή σκέψη. Πολλοί από αυτούς και ακαλλιέργητοι. Εκλέγονται χάρη στη δική μας ανασφάλεια και αλαζονεία.

Μόνο γραπωμένοι από την τρισάθλια καρέκλα της εξουσίας, κολλημένοι σε ένα κλειστοφοβικό παρελθόν γεμάτο επαναλαμβανόμενα λάθη και διαφθορά χωρίς τέλος. Χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς καμία διάθεση για πρόοδο, εξακολουθούν να μιλάνε την ίδια σιχαμερή ξύλινη γλώσσα που κανείς δεν καταλαβαίνει, διατηρώντας την εμμονή τους για την εξουσία, συμπεριφέρονται ως άλλοι Καίσαρες απλά για να μην αισθάνονται την ανυπαρξία τους. Άβουλοι χειροκροτητές των εδράνων της βουλής, που παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας, χωρίς καμμία ευαισθησία, χωρίς καμμία εξειδίκευση, χωρίς καμμία καλλιέργεια, χωρίς κανένα όραμα, παρά μόνο ακολουθώντας τις επιταγές και τους εκβιασμούς μιας Ευρωπαικής ή παγκόσμιας ολιγαρχίας πλουσίων, δεν έχουν ιδέα τις περισσότερες φορές για αυτά που καλούνται να ψηφίσουν (δεν είχαν χρόνο, εμπιστεύτηκαν τον πολιτικο τους προϊστάμενο κλπ).

Τώρα τελευταία κάποιοι από αυτούς αντιμετωπίζουν σοβαρά συνειδησιακά προβλήματα, συμμετέχοντας σε μία βουλή που ορίζεται από μία μη εκλεγμένη κυβέρνηση, τα οποία τα λύνουν εξαπολύοντας απειλές κατά του προϊσταμένου τους πρωθυπουργού, βγάζοντας πύρινους λόγους από το βήμα της βουλής και προβάλλοντας δήθεν αντίσταση.  Στο τέλος, και μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις και απειλές διαγραφών,  σκύβουν το κεφάλι, βάζουν την ουρά στα σκέλια και απλά κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Υπηρετούν τις κομματικές γραμμές και χειροκροτούν βεβαίως βεβαίως. Με δύναμη, για να είναι σίγουροι πως κάποιος από τους συνεργάτες του προϊσταμένου θα τους δει και θα πει μια καλή κουβέντα γι’ αυτούς στον βοσκό. Συμμετέχουν δηλαδή σε αυτό το σύστημα που ακόμα και οι ίδιοι ξέρουν ότι τους στερεί πολλές φορές την ελευθερία της γνώμης, της συνείδησής  και του λόγου τους, με όποιο τίμημα, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία, διακατεχόμενοι από ένα άρρωστο συναίσθημα ευθύνης. Κανείς δεν έχει καταλάβει ποτέ τι είναι αυτό το συναίσθημα, αφού όλες οι αποφάσεις που παίρνουν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πλουσίων φίλων τους, μεγαλοεργολάβων, εκδοτών, καναλαρχών, διαφημιστών και λοιπών χορηγών των προεκλογικών τους εκστρατειών και όχι του λαού, οποίος είναι αυτός που τους έχει εκλέξει και από τον οποίο εξαρτώνται για να εκλεγούν πάλι. Εξάλλου, τώρα τελευταία οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι μισοί από αυτούς δεν θα επανεκλεγούν, οπότε κάνουν τις τελευταίες απεγνωσμένες κινήσεις τους προκειμένου να μη βουλιάξουν στις λάσπες του πολιτικού συστήματος που καταρρέει.

Πνιγμένοι στις αμφισβητήσεις, και στο φόβο μήπως χάσουν τα περίφημα κεκτημένα που τους κρατούν ζωντανούς, που τους τροφοδοτούν με ζωή σε έναν κόσμο που αν θα έπρεπε να δουλέψουν ή να ασχοληθούν με κάτι πραγματικά, σίγουρα θα ανακάλυπταν ότι είναι ένα μεγάλο τίποτα, ακολουθούν πιστά το βοσκό τους, παριστάνουν ότι του δείχνουν εμπιστοσύνη, με μόνο στόχο τους την ύπαρξή τους στη δημοσιότητα, το ανακάτεμά τους με τα κοινά, τη συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Για το τέλος αφήνω τους παχυλούς τους μισθούς και την συνταξιοδοτική τους εξασφάλιση. Μην ξεχνάμε πως πολλοί από αυτούς δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, πως αλλιώς να πάρουν σύνταξη….

Αν αυτό το θέαμα το σιχαινόμαστε, μας γυρίζει τ’ άντερα και μας κάνει να αισθανόμαστε κλειστοφοβία και απέχθεια, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αντισταθούμε. Κλείνουμε τις τηλεοράσεις που μεταδίδουν τα κανάλια των φίλων τους, σταματάμε να καταναλώνουμε ασύστολα τα προϊόντα που εισάγουν οι μεγαλόσχημοι συνεργάτες τους. Είμαστε συνειδητοί στις πράξεις μας.
Επίσης όταν έρθουν οι εκλογές. Προσέχουμε. Θυμόμαστε ότι οι περισσότεροί τους μας έχουν γεμίσει ασύστολα ψεύδη τόσα χρόνια, ζητιανεύοντας την ψήφο μας. Για να μην συζητήσουμε την απόλυτη κατάντια των τελευταίων μηνών, όπου κατάφεραν και εξαφάνισαν τα εργασιακά μας κεκτημένα, μας έφτασαν στην εξαθλίωση και την απόγνωση και οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και το ξεπούλημα. Μαύρο λοιπόν, κατάμαυρο. Να μην τους ξαναψηφίσουμε ποτέ. Να τους εξαφανίσουμε από το πολιτικό πρόσωπο της γης. Να μάθουν να ζουν με αυτά που παράγουν. Και η εξαφάνιση από τα κοινά είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς αυτό το τρέμουν οι περισσότεροι. Και λόγω ανικανότητας και λόγω υστεροφημίας. Συνήθως οι πρωθυπουργοί, ψοφάνε να γραφτούν στα βιβλία της ιστορίας. Ας μην τους δώσουμε αυτή τη δυνατότητα.

Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι από τις ενέργειές μας εξαρτάται η επιβίωση αυτού του σάπιου συστήματος. Και ότι επίσης στο δικό μας χέρι είναι να το γκρεμίσουμε. Γιατί αν αυτό το σύστημα δεν γκρεμιστεί, αν δεν εκραγεί από τα θεμέλιά του, τίποτε καλό δεν πρόκειται να προκύψει για εμάς. Θα είναι πάντα πρώτο το χρήμα.

Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε περισσότεροι και ότι αν θέλουμε, και το πιστέψουμε, είμαστε και δυνατότεροι. Γι’ αυτό και το σκατένιο σύστημά τους μπορεί να μας αντιμετωπίσει μόνο με χημικά, δακρυγόνα, προβοκάτσιες και σιχαμερές τακτικές βίαιης καταστολής. Όταν είμαστε ενωμένοι, όταν δίνουμε σημασία στους γύρω μας, όταν είμαστε οργανωμένοι σαν κοινωνία, με δομές αλληλεγγύης και υποστήριξης, όταν μοιραζόμαστε και ανταλλάσσουμε, όλα αυτά μας κάνουν ανθεκτικότερους ενάντια σε όλους αυτούς τους υπηρέτες του συστήματος. Και πάνω από όλα ποτέ δεν πρέπει να σταματάμε να διεκδικούμε, να ονειρευόμαστε και να απαιτούμε. Δεν τους φοβόμαστε, στα μάτια μας είναι όλοι τους απαξιωμένοι πλέον. Και δυστυχώς γι’ αυτούς, το γνωρίζουν. Το πολιτικό μας σύστημα βγάζει τους επιθανάτιους ρόγχους του πια.

1 σχόλιο:

  1. Πόσο χαίρομαι,όταν διαβάζω ,όσα σκέφτομαι,αισθάνομαι.Θα χαρώ περισσότερο,σαν ξαναρχίσω να ζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή