Αγανακτισμένοι : Απλώς άνθρωποι...

Ελλάδα. Η χώρα του φωτός, της φέτας και της άποψης.

Η χώρα που είσαι ελεύθερος να έχεις την άποψή σου αρκεί να συμφωνεί με την άποψη των υποτιθέμενων «ψαγμένων». Ξέρετε, αυτών που έχουν διαβάσει πολλά βιβλία και ξέρουν όλες τις θεωρίες απ’ έξω. Τι είπε ο ένας μεγάλος πολιτικός, τι είπε ο άλλος μεγάλος οικονομολόγος, τι είπε ο τρίτος φιλόσοφος….Αν τυχόν και δεν εκφέρεις τη σωστή άποψη, αν δεν τους ξέρεις όλους αυτούς που διατυπώνουν θεωρίες, είσαι θαμμένος για πάντα κάτω από τα βαριά χώματα της ανωνυμίας, καταδικασμένος σε αιώνια σιωπή.

Τι κι αν υποφέρεις, τι κι αν η αξιοπρέπειά σου έχει πέσει στα μαύρα τάρταρα. Τι κι αν σου έχουν κόψει το ρεύμα στο σπίτι σου. Ή αν η μικρή σου επιχείρηση έκλεισε και σε άφησε γεμάτο χρέη….Τι σημασία έχει αν ουρλιάζεις αλλά δεν μπορείς να ακουστείς. Τι σημασία έχουν όλα αυτά αν δεν έχεις άποψη. Και μάλιστα να είναι και κομματάκι ψαγμένη….

Λύσσα κακιά έχει πέσει στα κεφάλια μας να μας φάει που δεν μπορούμε να αναλύσουμε το κίνημα των «αγανακτισμένων». Τι είναι αυτοί οι τρελοί τύποι που νομίζουν πως με το να ξεροσταλιάζουν κάτω από τη βροχή μπροστά στη Βουλή τα βράδια θα πετύχουν κάτι; Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Αναλύσεις επί αναλύσεων. Συμπεράσματα επί συμπερασμάτων. Κρίσεις επί κρίσεων. Ο καθένας βασιζόμενος στα δικά του βιώματα, λέει και μία γνώμη. Είναι αριστεροί, είναι δεξιοί, είναι διεθνιστές, είναι ακροδεξιοί, είναι ρατσιστές, αντιρατσιστές, είναι μαλάκες, είναι εξωγήινοι. Και γιατί δεν κρατάνε σημαίες για να καταλαβαίνουμε που ανήκουν; Μια ταμπελίτσα, ένα καπελάκι, κάτι τέλος πάντων για να ξέρουμε σε ποια στάνη ανήκουν. Τι θέλουν να πετύχουν; Και τι νομίζουν ότι κάνουν εκεί; Το σύστημα θα τους συντρίψει.

Οι κατηγορίες εκτοξεύονται με ρυθμό πολυβόλου, το κλασσικό Ελληνικό αξίωμα της φαγωμάρας, αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας. Τι είσαι; Ποιος είσαι; Είσαι πολιτικοποιημένος;

Στη χώρα του φωτός είναι αναγκαστικό να είσαι πολιτικοποιημένος. Μη τυχόν και δεν ανήκεις σε κόμμα, την έβαψες. Δεν έχεις το δικαίωμα να εκφέρεις γνώμη, γιατί έχεις χαρακτηριστεί «απολιτίκ». Και στη χώρα της κουλτούρας και της διανόησης, οι «απολιτίκ» δεν έχουν καμία θέση. Ούτε αυτοί που δεν έχουν διαβάσει πολλά βιβλία. Χρειαζούμενοι του συστήματος εξάλλου, είναι μόνο για να παίζουν το ρόλο του πρόβατου κάθε τέσσερα (ή λιγότερα) χρόνια που έχουμε εκλογές. Είναι για να κρατάνε τα σημαιάκια των κομμάτων έξω από τα εκλογικά κέντρα και στις συγκεντρώσεις. Όποιος δεν κρατάει σημαιάκι σημαίνει πως δεν έχει άποψη.

Λοιπόν, σας έχω νέα! «Απολιτίκ» είμαστε γιατί βαρεθήκαμε τις ιδεολογίες σας. Σας βαρεθήκαμε. Δεν μας εκφράζετε πια. Δεν σας βρίσκουμε ενδιαφέροντες. Αναμασάτε διαρκώς τα ίδια και τα ίδια κούφια λόγια. Τις ίδιες θεωρίες. Σχέδια επί σχεδίων, όλα στα χαρτιά. Η αληθινή ζωή πουθενά. Μόνο αριθμοί και ποσοστά γραμμένα σε χαρτιά. Λοιπόν, βαρεθήκαμε τα νούμερά σας. Βαρεθήκαμε να προσπαθείτε απεγνωσμένα – ο καθένας για το δικό του συμφέρον – να μας σύρετε στις παράγκες σας. Ε λοιπόν να ξέρετε, ότι πλέον ξυπνήσαμε. Και δεν τσιμπάμε τα βρωμιάρικα δολώματά σας. Επιτέλους ανακαλύπτουμε ότι έχουμε γνώμη, ότι έχουμε συνείδηση. Δε χρειαζόμαστε τις κομματικές σας ανακοινώσεις να μας πουν τι να κάνουμε…

Κι επειδή ένα αυθόρμητο κίνημα πολλοί θα προσπαθήσουν να το καπελώσουν και να το οικειοποιηθούν, ξαφνικά μπορεί να βρεθείς κατηγορούμενος γιατί δε θέλεις να κάνεις καταστροφές! Α ναι, αυτό είναι νέα μόδα. Άμα δεν κάψεις, γκρεμίσεις, κλέψεις, καταστρέψεις τις περιουσίες του κόσμου δε θεωρείσαι και πολύ πατριώτης. Αν δε σου αρέσει η βία, γιατί δε θέλεις να γίνεις ίδιος με αυτούς που καθημερινά σε βιάζουν με τα συστήματά τους και τις πολιτικές τους και τις κυβερνήσεις τους, δε σε παίρνει κανένας στα σοβαρά. Άμα δε βρεθείς μούρη με μούρη με τους ΜΑΤατζήδες να σε ψεκάζουν ασύστολα με κίνδυνο να πάθεις ανακοπή, τότε δεν πιάνεις μία. Αν έχεις το παιδί σου μαζί σε μια διαμαρτυρία και δε θες να ποδοπατηθεί από το πλήθος, μάλλον είσαι μικροαστός. Θα σε κοροϊδέψουν, θα σε σνομπάρουν, θα σε ειρωνευτούν…Θα σε πουν βολεμένο…

Αν δε, έχεις πάει να κατασκηνώσεις στην πλατεία γιατί είσαι άνεργος εδώ κι ένα χρόνο και δεν έχεις λεφτά ούτε για τσίχλες και δεν έχεις πλέον το κουράγιο ούτε να μουρλαθείς, και φωνάζεις την αγανάκτησή σου και όχι κομματικά συνθήματα, είσαι πάλι μικροαστός. Χώρια που σε αυτή την περίπτωση είναι και οπορτουνιστής! Αμέ! Δύο σε ένα, όχι παίζουμε….Οπορτουνιστής επειδή θέλεις να ζεις με αξιοπρέπεια. Να έχεις πρόσβαση στα βασικά είδη, να μην καταπατώνται τα δικαιώματά σου ως πολίτης, να έχεις καλή εξυπηρέτηση από το κράτος, να έχεις μια καλή ζωή.

Επίσης σε μια τέτοια κίνηση διαμαρτυρίας, που κανείς δεν την περίμενε και όλοι είχαν ψιλοβολευτεί – ο καθένας για τους δικούς του λόγους καπελώματος – κατηγορείσαι και για ανθελληνισμό!!!

Πως τα φέρνουν από ‘δω, πως τα φέρνουν από ΄κει, με τα σενάρια που πλέκουν στα μυαλά τους, όποιος είναι στην πλατεία και διαμαρτύρεται είναι λέει βλάκας και πρόβατο και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων δυνάμεων της παγκόσμιας κυβέρνησης!!!!! Εξάλλου όλοι εμείς που είμαστε στις πλατείες δεν κρατάμε πολλές Ελληνικές σημαίες, άρα δε γουστάρουμε την Ελλάδα και το περίφημο Ελληνικό γένος. Επειδή δε βγαίνουμε στους δρόμους παγανιά να κυνηγάμε μετανάστες, είμαστε ανθέλληνες. Και γιατί δεν τραγουδάμε περισσότερο τον Εθνικό Ύμνο; Ε; Γιατί….;

Και τότε τι είμαστε;

Άνθρωποι είμαστε. Αυτό είμαστε. Ξεχασμένο το είδος….άνθρωποι που έχουμε ήδη συντριβεί από το σύστημα και καταπλακωθεί από ταμπέλες, σημαιάκια, καπελάκια και χρωματιστές υποσχέσεις, χρόνια πολλά τώρα. Άνθρωποι που έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε να πούμε ότι αγαπάμε την πατρίδα μας μήπως και μας πουν ακροδεξιούς. Άνθρωποι που θέλουμε να φύγουμε από τον παραλογισμό.

Πολλοί από εμάς δίνουμε καθημερινό αγώνα για τα βασικά είδη επιβίωσης. Άλλοι με τα χαρτιά κατάσχεσης των σπιτιών τους στα χέρια. Απολυμένοι, άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι. Άνθρωποι που δουλεύουν όλη μέρα για 700 ευρώ. Αυτό είμαστε. Το ξεχασμένο ανθρώπινο είδος. Και καθόμαστε εκεί, ήσυχοι μπας και μας θυμηθεί η ηγεσία του τοπικού συστήματος. Καθόμαστε ήσυχοι, επειδή έχουμε επιλέξει να μη χρησιμοποιήσουμε βία. Καθόμαστε ήσυχοι γιατί οι άνθρωποι είναι σκεπτόμενα όντα με χιούμορ και λογική και όχι ζώα με τα ένστικτα της ζούγκλας. Έχουμε επιλέξει να μην κομματικοποιηθούμε. Έχουμε επιλέξει να μην ανήκουμε σε κανένα στρατόπεδο. Να ανήκουμε μόνο στον εαυτό μας και τα παιδιά μας.

Κανείς από εμάς εκεί στις πλατείες δεν είναι πλούσιος. Οι πλούσιοι είναι στα σπίτια τους ή στα ταξίδια τους. Αυτοί εξάλλου δεν πλήττονται και τόσο από την κρίση, τόσα χρόνια στις χλιδές το έχουν κάνει το κουμάντο τους. Σε εξωτικά νησιά ταξιδεύουν τα λεφτά τους. Στις πλατείες βρίσκονται οι άνθρωποι της γειτονιάς. Εμείς που φοβόμαστε πολύ και προσπαθούμε να κάνουμε ένα βήμα πέρα από το φόβο μας. Πέρα από όλα αυτά που μας κρατούν δέσμιους στην κατάθλιψη. Άνθρωποι με όνειρα. Άνθρωποι με σάρκα και οστά. Που πονάμε, κλαίμε, λυπόμαστε, χαιρόμαστε, δουλεύουμε, γελάμε, φοβόμαστε, δημιουργούμε, κάνουμε λάθη. Και θέλουμε η μέρες που μας ξημερώνουν να είναι ήσυχες, χωρίς πολύ φόβο. Με μία μικρή ελπίδα.

 Έτσι, για αλλαγή…

Αυτοί είμαστε. Δεν ξέρω αν έχουμε δύναμη. Έχουμε όμως θέληση, που πηγάζει από την καταπίεση. Και το μεγάλο μας όπλο είναι η ένωση. Είμαστε πλέον πολλοί μαζί.

Για μια φορά σε αυτό τον τόπο, όλοι μαζί.

 Έτσι για αλλαγή….